جدید ترین اخبار دنیای Game ( اپدیت میشود )

عشق، فلسفه، شهرت

بررسی سه کاندیدای اصلیِ بهترین بازیِ سال

شاید بی‌راه نباشد که لقب “پربارترین سالِ ویدیوگیم” را به امسال بدهیم. به‌هرحال خیلی کم پیش می‌آید که در یک سال، به این اندازه، بازی‌های خوب و عالی عرضه شود؛ و کمتر پیش می‌آید که انقدر شاهکار به بازار آید. از بازی‌های بازسازی شده‌ی جدید، مثلِ “توم ریدر” و “شیطان هم می‌گرید” گرفته تا تولد آی‌پیِ “نینوبووووقی”؛ همچنین بازگشتِ “اسلای کوپر” بعد از سال‌ها، در کنارِ دیدار با “قهرمانانِ رِی‌مَن” و “سوپرماریو”، به اندازه‌ی کافی لذت‌بخش هستند. حالا اضافه کنید به این‌ها سومین قسمت از بازی‌های “فضای مرده”، “کرایسیس” و “بتمن” را که در کنارِ “فرقه‌ی قاتلانِ” متحول شده (!) قرار گرفته‌اند. “مترو” هم که پس از پشت‌سر گذاشتن بحرانِ تهیه‌کننده بالاخره جانِ سالم به‌در برد و خوب هم از آب درآمد. البته “خدای جنگ” و “ندای وظیفه” و “میدان نبرد” را هم فراموش نکنید که با “نیدفوراسپید” و “فورتزا ۵” لحظاتِ بسیار لذت‌بخشی به‌وجود می‌آورند. در این میان هم اگر به‌دنبالِ چالش بودید که “متال‌گیر رایزینگ”، می‌توانست ساعت‌ها مشغول‌تان کند.

خلاصه این‌که همیشه در یک سال، انقدر بازی باحال پیدا نمی‌شود! تازه اگر رونمایی و عرضه‌ی کنسول‌های نسل هشتم از “ایکس‌باکس” و پلی‌استیشن” را هم یادآوری کنیم، دیگر گلستانی ساخته‌ایم فراموش نشدنی! اما این همه‌ی ماجرا نیست؛ قسمتِ مهم‌اش مانده! بازی‌های نام‌برده که خوب و عالی بودند؛ کنسول‌ها نیز جزو اتفاقاتِ ذوق‌زده کننده‌ی سال! اما همه‌ی این‌ها به کنار؛ سه شاهکارِ منتشر شده‌ی امسال را کجای دل‌مان بگذاریم؟! “GTA.V”، “بایوشاک بی‌کران” و “آخرین ما”؛ سه شاهکاری که حتا قبل از انتشارشان دعوا بود بر سرِ این‌که کدام‌‌یک بهترین بازیِ سال خواهند شد! تا دل‌تان بخواهد هم هوادارِ “چند آتیشه” دارند و متعصب! حالا قرار است نیم نگاهی به هرکدام داشته باشیم و گذشته‌‌ی شماره‌های پیشین‌شان را هم در “VGA”های قبل، مرور کنیم تا ببینیم شانس قهرمانی کدام یکی از آن‌ها بیشتر است!

قُلدُرترین بازیِ این جمع، بدونِ شک “GTA” است! از خُردسالِ مدرسه نرفته گرفته تا پیرمرد 80 – 90 ساله را اگر پیدا کنید و “GTA” در اختیارش بگذارید، چنان چهارچشمی می‌رود در دنیای بازی غرق می‌شود که آن سرش ناپیدا! خب چه کسی بدش می‌آید از ماشین‌سواری و رانندگی و بزن‌بکش و این چیزها؟! این عام‌پسند بودنِ “GTA”، برگِ برنده‌‌ای تمام نشدنی است که باعث شده تقریبا همه‌ی آدم‌ها، حداقل یک‌بار اسم‌ یا تعریف‌اش را شنیده باشند. از طرف دیگر لحنِ گفت‌گوهای شخصیت‌ها باهم و مردمی بودن‌اش، شهرتِ این بازی را دوچندان می‌کند. بازی‌ای که از نگاهِ مردم به وقایعِ روزمره‌ی امریکا اعتراض می‌کند و آن را به شکلی عامیانه مورد نقد و بررسی قرار می‌دهد.

تاکنون هفت “GTA” در مراسم “VGA” سال‌های گذشته حضور داشتند که تقریبا جوایز مختلفی را هم درو کرده‌اند. 15 بار نامزد شدن و 10 بار برنده شدن در بخش‌های گوناگون، کارنامه‌ی “GTA”های شرکت کننده در مراسم بوده است. از میان آن‌ها می‌توان به “GTA Vice City”، “GTA San Andreas” و “GTA IV” اشاره کرد که معروف‌ترین‌شان هستند و بیشتر از بقیه، جایزه برده‌اند. همچنین “GTA San Andreas” و “GTA IV” موفق شدند جایزه‌ی بهترین بازی سال را نیز از آنِ خود کنند.

حالا اگر گفتید خبر خوشحال کننده برای طرفدارانِ “GTA” در مراسمِ امسال چیست؟ این‌که “GTA V”، یک سروگردن از شماره‌های قبلی‌اش هم بهتر و خوش‌ساخت‌تر شده است. گرافیکِ پیشرفته، محیطِ بزرگ‌تر، جزییاتِ بیشتر، وجودِ سه شخصیت در بازی، بخش چندنفره‌ی وسیع و از همه مهم‌تر سناریوی بسیار قوی‌تر از قبل، که باعث شده تا “GTA V”، مثلِ یک غولِ قلدرِ مشهور، برای تک تکِ جوایزِ امسال دندان تیز کند!

فلسفه را همه دوست ندارند. بعضی‌ها هم از حرف‌های قُلمه سُلمبه بدشان می‌آید و حوصله‌شان سر می‌رود. نقدهای تند و تیزِ اجتماعی چطور؟ خب این هم گوشِ شنوا می‌خواهد که زیاد در دست‌رس نیست! حالا اگر استاد حاذقی به نامِ “کن لوین” پیدا شود و تمام این حرف‌ها را در قالبِ قصه‌ای جذاب و گیم‌پلی‌ای درگیر کننده به مخاطب تزریق کند تکلیف‌مان چه می‌شود؟! مشخص است؛ غرق شدن در دنیایی که پر است از جزییات و نکته‌های ظریف و پنهانی و هزارجور بحث‌های فلسفیِ دیگر!

اگر کارنامه‌ی سری بازی بایوشاک در “VGA” را باز کنیم، به نکاتِ درخشانی می‌رسیم. تاکنون دو شماره از این سری منتشر شده که در مجموع 7 بار نامزد شدن و 3 بار هم برنده‌ شدن به چشم می‌خورد. یکی از این 3 جایزه‌ی مذکور، مربوط به اولین شماره از “بایوشاک” است که در سالِ 2007 منتشر شد و توانست جایزه‌ی بهترین بازیِ سال را به‌دست آورد.

“کن لوین” در “بایوشاک بی‌کران” قصه‌ای برای‌تان روایت می‌کند که در انتها مخ‌تان سوت می‌کشد. با جزییاتِ دیوانه‌وارش در خلالِ بازی مجنون می‌شوید و با گیم‌پلیِ پر زد و خوردش نهایت لذت را می‌برید. “کن لوین” کاملا می‌دانست که سومین “بایوشاک” را چگونه باید بسازد تا هم حرف‌های‌اش را بزند و هم طیف گسترده‌تری از مخاطبان را تحت پوشش قرار دهد. فلسفه‌ی جهان‌های موازی، زندگی‌های هم‌سان، مرگ، تولد، نژاد پرستی و… و در انتها هم دیوانه شدن! همه‌ی این‌ها “بایوشاک بی‌کران” را یکی از ماندگارترین بازی‌های تاریخ کرده است که به این زودی‌ها فراموش نخواهد شد.

تابه‌حال عاشق شده‌اید؟ تابه‌حال عشق را معنا کرده‌اید؟ تابه‌حال یک هدیه را هرچند شکسته و ناکارآمد، بعد از بیست سال نگه داشته‌اید؟ تابه‌حال قسمِ دروغ خورده‌اید؟ تابه‌حال گریه کرده‌اید؟ “آخرین ما” فقط و فقط از یک چیز سخن می‌گوید و لاغیر؛ عشق! عشق تحمیل کردنی نیست، تزریق کردنی است و “آخرین ما” بهتر از هرآن‌چه فکرش را بکنید کارش را بلد است. تمامِ احساسات‌تان را می‌گیرد و هر بلایی که دلش بخواهد برسرتان می‌آورد.

از آن‌جایی که “آخرین ما”، دنباله‌ای ندارد و به عنوانِ یک آی‌پیِ جدید برای امسال تلقی می‌شود؛ تصمیم گرفتیم کارنامه‌ی سری‌بازی “آنچارتد” را مرور کنیم که ساخته‌ی پیشینِ استودیوی نابغه‌پرورِ ناتی‌داگ است. از سه‌گانه‌ی “آنچارتد” در “VGA”، 14 بار نامزد شدن و 5 بار هم برنده شدن به چشم می‌خورد. در این میان، اولین “آنچارتد”، تنها با یک‌بار نامزد شدن، ضعیف‌ترین سابقه‌ی کاری را دارد. از طرفی “آنچارتد ۲” در سال 2009 موفق شد عنوان بهترین بازیِ سال را از آنِ خود کند.

“آخرین ما” با این‌که اولین تجربه‌ی ناتی‌داگ در ساختِ یک بازی با درجه‌ی سنیِ “خشونت آمیز و خونین” بود؛ نه‌تنها ناامیدکننده ظاهر نشد بلکه موفق شد رکوردهای زیادی از جمله “کسبِ بیشترین نمره‌ی کامل” را به‌نامِ خود ثبت کند. آخر مگر می‌شود برای “عشق”، بازی کنید و در دلهره‌ی بقای گیم‌پلی غرق شوید و موسیقیِ گوستاوو مدهوش‌تان کند، آن‌وقت از “آخرین ما” تاثیر نگیرید؟

این را هم بدانید که در لیست نامزدهای اعلام شده برای بهترین بازی سالِ 2013 یا همان “VGX”، سهمِ “GTA V” با 9 بار نامزدی در بخش‌های مختلف، از همه پررنگ‌تر است. در جایگاه دوم “بایوشاک بی‌کران” قرار دارد که در 8 بخش نامزد شده؛ و سومین رتبه هم از آنِ “آخرین ما” است با 7 نامزدی!

 مثلِ سکانسِ پایانیِ فیلمِ “خوب، بد، زشت” که هر سه شخصیتِ فیلم روی هم اسلحه کشیده بودند، اینجا هم سه شاهکارِ بزرگِ دنیای “ویدیوگیم” روبه‌روی هم ایستاده‌اند تا “خوب”، از “بد و زشت” مشخص شود! با این تفاوت که این‌جا، نه “زشت” داریم، نه “بد”؛ بلکه هرسه هفت‌تیرکشِ قصه‌ی ما “خوب” یا “شاهکار” هستند. می‌شود اسمِ این دوئلِ سه نفره را این‌گونه نوشت؛ «عشق، فلسفه، شهرت»؛ و در این دوئل بازنده نخواهیم داشت. فلسفه همیشه جای بحث دارد، شهرت همیشه لذت‌بخش است و عشق همیشه تاثیرگذار! این‌که شما کدام‌یک را ترجیح می‌دهید با خودتان خواهد بود!

link

[You must be registered and logged in to see this link.]

اغاز عرضه ی اروپایی Ps4

سونی از دیروز یعنی 29 نوامبر عرضه ی کنسول خود را در اروپا آغاز کرد

این عرضه با استقبال زیادی همراه بود و صفهای طولانی برای خرید این کنسول در برابر مغازه ها تشکیل شد.

در صورت علاقه می توانید ویدیو های فروش کنسول در کشوهای مختلف را از یوتیوب دنبال کنید.

سونی در اولین مرحله ی عرضه ی کنسول خود در امریکای شمالی موفقیت زیادی کسب کرد و رکورد فروش خوبی از خود بجا گذاشت و توانست در 24 ساعت اولیه بیش از یک میلیون کنسول به فروش برساند. اغاز عرضه ی این کنسول در اروپا نیز با موفقیت همراه بوده و مشتاقان زیادی برای خرید صف کشیدند.

در ابتدای کار که مردم با علاقه ی فراوان از دو کنسول استقبال کرده اند و فروش خوب هر دو در ابتدای کار رقابت را برای هر چه بیشتر در اختیار گرفتن بازار نفس گیر تر خواهد کرد.

همین چند وقت پیش بود که مایکروسافت برای عرضه ی ps4 در امریکای شمالی پیام پیام تبریکی برای سونی فرستاد. حالا این شرکت در روز عرضه ی ps4 در اروپا پیام تبریک دیگری را برای سونی فرستاده و این زمان را برای بازیکنده ها لحظه ی بزرگی دانسته است.

اکانت  رسمی فیسبوک ایکس باکس انگلیس و اکانتهای تویتر ایکس باکس پیام تبریک دوستانه ای را در خطاب به سونی ارسال کرده اند و آغز فروش ps4 در اروپا را به سونی تبریک گفته اند.:

“این زمان بزرگی برای گیمرهاست.سونی آغاز عرضه ی اروپایی تان مبارک”"ایکس باکس وان”

رقابت پر هیاهوی کنسول های نسل جدید مایکروسافت و سونی به تازگی آغاز شده و هر دو با سرعت هر چه تمام تر در حال انتقال از انبار های دو شرکت به سمت خانه های دوستدارانشان هستند.سونی که فروش کنسول خود را زودتر از مایکروسافت آغاز کرده در حال گسترش بازار خود در کشورهای مختلف می باشد. و در آخرین اقدام خود فروش در اروپا را هم آغاز کرد.مردم کشورهایی که شانس دریافت این دو کنسول را داشته اند برای هر دو کنسول در پایین اورده شده است.

سونی تا کنون پلی استیشن 4 را در 18 کشور اروپایی، استرالیا، نیوزلند و 10 کشور امریکای لاتین آغاز نموده است.به قولی می توان گفت PS4 تاکنون در 32 بازار بین المللی در دسترس می باشد.

در طرف دیگر کنسول مایکروسافت قرار دارد که تاکنون تنها 13 کشور را تحت پوشش قرار داده است.مایکروسافت هنوز جزئیات زیادی از برنامه ی توزیع کنسول خود اعلام نکرده است.

بر طبق آنچه اعلام شده قرار است سونی تا اواسط ماه آینده باز هم بر تعداد کشورهای تحت پوشش کنسول PS4 بیافزاید.این کشور ها شامل نواحی جنوب شرق آسیا همچون سنگاپور، کره(خودتان حدس بزنید کدام کره!)، هنگ کنگ، مالزی و … خواهد بود.

همچنین از ۲۲ آذرماه PS4 در عربستان سعودی، امارات متحده عربی و جنوب آفریقا عرضه خواهد شد.پر واضح است که عرضه ی این کنسول در کشور های حاشیه ی خلیج فارس به سرعت پای این کنسول را به کشور ما نیز باز خواهد کرد اما نه به صورت رسمی.بازار هند نیز پلی استیشن ۴ را از ماه بعد در دسترس خواهد داشت. جالب اینکه در خانه پلی استیشن (ژاپن)‌ این محصول از سوم اسفند به صورت رسمی وارد بازار خواهد شد و مردم این کشور برای در اختیار داشتن این کنسول بیشتر از همه (حتی ما!) باید منتظر بمانند.

حتما همه ی شما تجربه ی حس اشتیاق سرشاری که بعد از خرید یا دریافت یک بازی تا نصب و اجرای آن بازی دست می دهد را تجربه کرده اید.این حس در عین حال که بسیار لذت بخش است در مواردی که به خاطر برخی مشکلات طولانی تر شود باعث عذاب خواهد شد. این مساله برای کنسول های نسل جدید از همیشه پر رنگتر خواهد بود چرا که همه ی شما منتظر یک تجربه ی جدید از دو کنسول کاملا جدید خواهید بود.

با اینکه همه ی ما عادت داریم زمان نصب را تنها برای گیمرهای pc بدانیم اما باید بدانید که کنسول های نسل جدید برای تمام بازی ها احتیاج به نصب دارند.سایت kotaku با انجام یک مقایسه ی جالب زمان لازم برای شروع بازی از لحظه ی قرار دادن هر دیسک در دستگاه و اماده به کار شدن این دو کنسول را نشان می دهد.

مقایسه ی صورت گرفته بین شش بازی بین پلت فرمی می باشد.نتایج به دست آمده برای این دو کنسول تفاوت زیادی با هم دیگر دارد. در حالی که کنسول ps4 به سرعت و در کمتر از یک دقیقه بازی را آماده می کند کنسول ایکس باکس شما را به مدت هامنتظر نگه می دارد.در حالی که کنسول ایکس باکس شما را مدت زیادی منتظر نگه می دارد تا نرم افزار خود را به روز کند و شما چاره ای جز صبر کردن تا انتهای آن را ندارید PS4 در پشت زمینه مشغول آپدیتهای خود می شود و به شما اجازه می دهد در طول نصب بازی به انجام آن بپردازید.

تفاوت بزرگ دیگری نیز که بین این دو کنسول وجود دارد مربوط به در دسترس بودن قسمت های مختلف بازی پیش از نصب کامل آن می باشد. Xone امکان انجام بازی را حتی پیش از آن که نصب قسمت های تک نفره ی آن نیز به طور کامل تمام شود را به شما می دهد اما در این صورت قسمت هایی از بازی غیر قابل دسترس خواهند بود تا مراحل نصب به پایان برسد.برای مثال در آزمایشی که برای بازی madden انجام پذیرفت قبل از اینکه نصب بازی تمام شود در ایکس باکس اجرا شد اما قسمتهای مختلف مثل قسمت تمرینات بسته بود این در حالی بود که در PS4 بعد از نصب قسمتهای ابتدایی که 36 ثانیه طول کشید تمام این قسمتها در دسترس بود.

تست هایی که انجام پذیرفت در تمام بازی ها نیازمند آپدیت بود که ایکس باکس وان امکان نصب بازی از روی دیسک پیش از به اتمام رسیدن آپدیت دستگاه را نمی داد در حالی که در PS4 آپدیت در زمینه انجام می گرفت و شما قادر به نصب خود بازی بودید.

توجه داشته باشید اپدیت هایی که برای کنسول ایکس باکس انجام شده با سرعت های بسیار زیاد و با اینترنت ۱۰ تا ۱۱ مگا بیتی صورت گرفته که این زمان ها در کشور ما که سرعت اینترنت کمتر از این مقادیر و دارای محدودیت های حجمی نیز می باشد مشکلات متعددی ایجاد خواهد کرد و شاید شما را مجبور کند در زمان هایی که شبانه و رایگان می باشد اقدام به آپدیت و نصب بازی کنید که آن هم با سرعت کم و حجم زیاد آپدیت ها (برای AS IV تقریبا 500 مگابایت) دردسر ساز خواهد بود.
Assassin’s Creed IV
ایکس باکس وان (آفلاین، بدون آپدیت): 5 دقیقه و 50 ثانیه
ایکس باکس وان (با آپدیت، حداکثر سرعت): 7 دقیقه و 2 ثانیه

ایکس بکس وان (با آپدیت، سرعت 10 مگابیت): 10 و 32 ثانیه

پلی استیشن 4: 42 ثانیه

ایکس باکس وان (با آپدیت): 9 دقیقه و 25 ثانیه

پلی استیشن 4: 32 ثانیه

ایکس باکس وان (با آپدیت): 16 دقیقه و 26 ثانیه

پلی استیشن 4: 35 ثانیه

ایکس باکس وان (با آپدیت): 16 دقیقه و 6 ثانیه

پلی استیشن 4: 34 ثانیه

Just Dance 2014:
پلی استیشن 4: 45 ثانیه
Madden 25:
ایکس باکس وان (با آپدیت):9 دقیقه و  3۸ ثانیه
پلی استیشن 4: 38 ثانیه
نکته ی مهمی که باید در نظر بگیرید این تست ها برای نصب اولیه ی بازی می باشد و بعد از آن مدت زمان که برای اجرای بازی نیاز خواهد بود فقط مدت زمان بوت کنسول ها خواهد بود و این برای هر دو کنسول تقریبا یکسان است.
با اینکه مایکروسافت کنسول خود را دیرتر از سونی عرضه کرده اما مشکلات نرم افزاری اینچنینی از طرف شرکتی که نام بزرگترین کمپانی تولید نرافزار را با خود یدک می کشد اندکی عجیب و غیر قابل چشم پوشی است.
امیدواریم مایکروسافت هرچه سریع تر با رفع این مشکلات تجربه ی بهتری را برای طرفداران خود به ارمغان بیاورد.

این هفته نیز جدول فروش هفتگی بریتانیا منتشر شد و «ندای وظیفه: ارواح» توانست با پشت سر گذاشتن FIFA 14 در صدر جای بگیرد. Killzone: Shodow Fall عنوان انحصاری  کنسول PS4 در رده چهارم قرار گرفت و عنوان Need For Speed: Rivals  توانست جایگاه خود را ارتقا داد و از رده 13 به رده 8 صعود کرد.

جدول فروش این هفته بریتانیا به شرح زیر است:

1. CALL OF DUTY: GHOSTS – ACTIVISION BLIZZARD
   
2. FIFA 14 – ELECTRONIC ARTS
   
3. BATTLEFIELD 4 – ELECTRONIC ARTS
   
4. KILLZONE: SHADOW FALL – SONY COMPUTER ENT.
   
5. ASSASSIN’S CREED IV: BLACK FLAG – UBISOFT
   
6. LEGO MARVEL SUPER HEROES – WARNER BROS. INTERACTIVE
   
7. GRAND THEFT AUTO V – TAKE 2
   
8. NEED FOR SPEED: RIVALS – ELECTRONIC ARTS
   
9. JUST DANCE 2014 – UBISOFT
   
10. BATMAN: ARKHAM ORIGINS – WARNER BROS. INTERACTIVE
    
11. SKYLANDERS SWAP FORCE – ACTIVISION BLIZZARD
    
12. MINECRAFT: XBOX 360 EDITION – MICROSOFT
    
13. KNACK – SONY COMPUTER ENT.
    
14. SUPER MARIO 3D WORLD – NINTENDO
    
15. FORZA MOTORSPORT 5 – MICROSOFT
    
16. DISNEY INFINITY – DISNEY INTERACTIVE STUDIOS
    
17. THE LEGEND OF ZELDA: LINK BETWEEN WORLDS – NINTENDO
    
18. DEAD RISING 3 – MICROSOFT
    
19. TOMB RAIDER – SQUARE ENIX EUROPE
    
20. FOOTBALL MANAGER 2014 – SEGA
    

مطمئنا با پست های مقایسه ای آشنا هستید که هر چند وقت یک بار برای بازی های مختلفی برای شما میگذاریم، اما حال به دلایل مختلفی این پست خیلی به ندرت پیش میامد که روی سایت قرار بگیرد، اما از امروز میخواهیم به طور مداوم و پشت سر هم “Face-Off” ها را به روی سایت قرار دهیم. امروز نیز وبسایت یوروگیمر مقایسه خود بین دو نسخه نسل بعدی “ندای وظیفه: ارواح” بر روی کنسول های PS4 و XO انجام داد، نتیجه نیز به این شرح است:

انتشار تریلر گیم پلی از بازی زیبای Plants vs Zombies:Garden Warfare



به تازگی تریلر گیم پلی از بازی اکشن سو شخص البته به صورت گیاه و زامبیش! منتشر شده است که شما علاقه مندان به این بازی زیبا و محبوب میتوانید ان را در ادامه مشاهده ودریافت نمایید این بازی برای Xbox One و Xbox 360 در ماه فوریه منتشر میگردد و برای pc کمی دیرتر چون تاریخ دقیقی برای این پلتفرم اعلام نشده است .

منبع:سینما باکس

DOWNLOAD | SD

DOWNLOAD | HD

ریلر DLC جدید Battlefield 4 به نام Second Assault منتشر شد

استودیوی DICE تریلری از جدید ترین DLC معرفی شده ی بازی Battlefield 4 به نام Second Assault را منتشر کرده است که شما می توانید آن را به صورت رایگان دانلود نمایید. این DLC شامل ۴ مپ موجود در نسخه های قبلی بازی به نام های Gulf of Oman، Operation Metro، caspian border و Operation Border می باشد.این اولین محتوای اضافی از پنج محتوای اضافی ای که DICE قرار است برای این بازی منتشر کند می باشد که در ابتدا به صورت انحصاری برای اعضای Premium نسخه ی Xbox One عرضه خواهد شد.این DLC برای کسانی که عضو Premium نسخه XBox One نیستند در تاریخ ۳ دسامبر در دسترس خواهد بود.
link
nl.media2.multiplayer.it/files/2013/11/21/24258-battlefield-4-second-assault-trailer-di-lancio.lo.mp4

راکستار اعلام کرد عنوان Grand Theft Auto: San Andreas ماه اَینده برای دستگاه های موبایل عرضه خواهد شد. بازی برای نسخه موبایل به روز شده است و گرافیک از نو طراحی و ساخته شده و همچنین داینامیک ها، سایه زنی، مناظر دور، رنگبندی، مدلینگ ماشین ها و کارکتر ها بسیار بهتر شده اند. همچنین ترکیب کنترل های لمسی و کنترل رانندگی و راه رفتن بسیار راحت است. بازی به همراه حمایت کامل از کنترل ها عرضه خواهد شد. این عنوان برای ios،Android،Amzon Kindle و Windows Phone در دسترس قرار خواهد گرفت. اطلاعات بیشتر در هفته پیش رو اعلام خواهد شد.

کنسول PS4 طی 48 ساعت 250 هزار دستگاه در بریتانیا فروخته است و توانسته 87 میلیون یورو درآمد برای سونی داشته باشد. هم چنین PS4 توانسته از این لحاظ رقیب خود XboxOne را شکست دهد زیرا XboxOne طی مدت مشابه توانسته بود 150 هزار دستگاه به فروش برساند.
هم چنین PS4 توانسته رکورد سریع ترین فروش کنسول در تاریخ بریتانیا بشکند. این رکورد پیش از این در اختیار کنسول دستی PSP بود که در سال 2005 موفق شده بود 185 هزار دستگاه به فروش برساند.

پلی استیشن 4 لانچ خیره کننده ای را در ماه نوامبر رقم زد، و حالا نیز سونی تایید کرده است که کنسول جدید آن ها بیش از 2.1 ملیون در سراسر جهان فروش داشته است.

این آمار در حالی رقم خورده است که این کنسول توانسته رکورد سریع ترین فروش را در تاریخ بریتانیا با فروش 250,00 نسخه در 48 ساعت بشکند و 48 میلیون پوند برای سونی درامد داشته باشد.

امروز نیز در PS Blog اندرو هاوس آمار و ارقامی از فروش این کنسول در سراسر جهان اعلام کرد. این کنسول 15 نوامبر در آمریکای شمال عرضه شد و توانست طی 24 ساعت بیش از یک میلیون فروش کند. هاوس نیز اعلام کرد :

” حال که محدوده فروش پلی استیشن 4 به 32 کشور که شامل آمریکای لاتین و اروپا میشود، رسیده من مفتخرم که اعلام کنم تا کنون پلی استیشن 4 توانسته بیش از 2.1 میلیون دستگاه فروش داشته باشد.

این یک حرکت شگفت انگیز و بی سابقه برای کمپانی ما و صنعت ما میباشد، و مطمئنا بدون یاری شما نمیتوانستیم همچین کاری را انجام دهیم. من میخواهم شخصا از تمامی طرفداران پلی استیشن، چه قدیمی ها و چه جدید ها ، بخاطر اعتمادتان تشکر کنم. بهترین قسمت اینجاست که سفر PS4 تازه شروع شده است. و به علاوه عناوینی خارق العاده از بهترین سازندگان جهان برای این کنسول در راه است. ما به معرفی ویژگی ها و خدمات ارزشمند و جدید برای این کنسول در ماه ها و سال های پیش رو ادامه خواهیم داد.

دل به بی‌کرانِ جاده بسپار

وقتی نویسنده‌ای آخر هر جمله‌اش با حروف بزرگ انگلیسی می‌نویسد STOP. حتما دلیل خاصی برای کار خود دارد STOP. معمولا این کار را وقتی یک جمله در تلگراف به انتها می‌رسد می‌کنند STOP. از این طریق خواننده‌ی تلگراف می‌تواند دریابد که جمله تمام شده است STOP. اما الان نه من در حال تلگراف زدن هستم و نه شما در حال خواندن آن STOP. پس این فرضیه خود به خود رد می‌شود STOP. شاید این نویسنده وقتی می‌خواهد جملاتی که در ذهنش در تلاطم‌اند را به نگارش در‌آورد، قلبا با آن مخالف است STOP. مغزش فرمان می‌دهد که این جملات را بنویسد و قلبش می‌گوید STOP. STOP.  شاید این نویسنده می‌خواهد به صورت کاملا مستقیم به خواننده بگوید که از خواندن ادامه‌ی متن دست بردارد STOP. و به همین علت با حروف بزرگ می‌نویسد STOP. تا بلکه خواننده، نوشته‌ی منحوس پیش‌رویش را نخوانده رها کند STOP. گاهی این کار این‌قدر تکرار می‌شود که حالتی ملتمسانه به خود می‌گیرد STOP. البته فرضیه‌های دیگری هم هستند، مثلا ممکن است این نویسنده چنین مقدمه‌ای را قبلا جایی خوانده باشد و اکنون فقط از روی آن کپی می‌کند STOP.

نقد و بررسی طرح اصلی باکس‌آرت بازی را خوانده‌اید؛ واقعا طرح بی‌نظیری است.

هنوز هم دارید به خواندن نقد ادامه می‌دهید؟ چه با جرات! اصلا انتظار نداشتم …

مثل همه‌ی داستان‌های آخرالزمانی دیگر، «آخرین ما» هم پیرو کلیشه‌هایی است که در این سبک جا افتاده و  می‌شود یکی یکی آن‌ها را بر شمرد و با دیگر ساخته‌های این سبک، چه سینمایی و چه داستانی مقایسه کرد. «ناتی‌داگ» برای خلق صحنه‌های تاثیر گذار در این بازی، دقیقا از الگوهای پیش‌تر استفاده شده بهره گرفته است و همین مسئله باعث می‌شود که این لحظات، در بازی آن‌قدر که باید بزرگ و تاثیرگذار نشوند و احساسات را آشفته نکنند. البته در کنار آن، گاهی ضعف در فضاسازی لحظه‌ای، شخصیت پردازی و یا تعلیق داستانی، مزید بر علت می‌شوند تا در مجموع، روایت بازی دچار نقصان شود.

در این بازی بعد از یک آغاز به ظاهر دراماتیک، ناگهان به بیست سال بعد پرتاب می‌شویم. این اتفاق این‌قدر ناگهانی و بدون پیش‌زمینه است که سبب می‌شود برای حداقل یک ساعت به دنبال داستان بگردیم. درست در همین زمان، بازی شخصیت‌های جدیدی را هم به ما معرفی می‌کند و انتظار دارد با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم، کاری که طبیعتا برای بازی‌کننده ممکن نیست. به عنوان مثال، شخصیت «تس» که در همین زمان‌ وارد بازی می‌شود، نه به خاطر ضعف در شخصیت‌پردازی یا اجرا، بلکه به خاطر زمان نادرست و نسنجیده‌ی معرفی‌اش به اندازه‌ی کافی به بازی و بازی‌کننده نزدیک نمی‌شود، و همین مسئله دلیل اصلی تاثیرگذار نبودن فداکاری و مرگش در ساعات بعد است.
بعد از پیگیری ماموریتی که به شدت با بازی در تضاد است، و آشنایی ناگهانی با «مارلین» منتظریم تا ورق داستان بازی برگردد اما این‌طور نمی‌شود. آشنایی با «الی» هم به اندازه‌ی کافی تاثیرگذار و به‌یادماندنی ساخته نشده است و اولین سکانس‌های همراهی با این شخصیت، به سادگی هر چه تمام‌تر و باز هم همراه با کلیشه‌های ژانر به تصویر کشیده می‌شوند. رابطه‌ای که قرار بوده «دراماتیک» و «انسانی» باشد، از همین ابتدا، با تبدیل شخصیت «الی» به ابزاری برای تولید واکسن، تخریب می‌شود. در حالی که می‌دانیم چنین سایه‌ای اصلا بالای سر رابطه‌ی میان «لی» و «کلمنتاین» نبود و با این حال،‌ «کلمنتاین» در تمام لحظات بازی به مهم‌ترین چیز برای بازی‌کننده تبدیل می‌شد. اما در کنار این دلیل کلیشه‌ای و واهمه‌ی ساخت واکسن از طریق مطالعه بر روی «الی» حس دیگری وجود دارد. حسی به شدت طبیعی از عدم اعتماد بین «جوئل» و این دختر نوجوان و ناآشنایی دل‌نشین این دو که رفته رفته جای خود را به اعتماد و آشنایی می‌دهد و این دو شخصیت را به طرز ماهرانه‌ای به هم نزدیک می‌کند.
خوشبختانه در ادامه‌ی بازی، شخصیت «الی» خود را بروز می‌دهد و همراهی با او به یک رکن لذت‌بخش از بازی تبدیل می‌شود. شخصیت پردازی بسیار خوب و اجرای قدرتمند این شخصیت در کنار تغییر فضای داستانی و بالاخره شکل گرفتن دیرهنگام رابطه‌ی عاطفی بین «جوئل» و «الی» باعث می‌شود از این‌جا به بعد بازی‌کننده احساس بهتری نسبت به بازی و کلیت آن داشته باشد.

اگر از من بپرسند که چه چیزی می‌تواند «آخرین ما» را از سایر بازی‌ها متمایز کند، قطعا پاسخم همین رابطه‌ی بی‌نظیر و به شدت واقع‌گرایانه‌ی «جوئل» و «الی» است و بدون شک پاسخ شما هم باید همین باشد. رابطه‌ای که توسط انبوهی از کلیشه‌ها احاطه شده است.

«سم» قبل از تبدیل شدن کمی شخصیت‌پردازی می‌شود تا بر خلاف مرگ «تس» از این یکی تا حدی ناراحت شویم. این ناراحتی هم بیشتر به خاطر گفتگوی پایانی او با «الی» و احساس این دو نوجوان به هم به وجود می‌آید، و تاثیر داستانی ندارد.

از این‌جا به بعد بازی رفته رفته بهتر و بهتر می‌شود و در فصل زمستان به اوج می‌رسد. داستانی که در فصل زمستان بازی روایت می‌شود این‌قدر خوب و کامل است که می‌تواند تمام نقص‌های بازی را بپوشاند. در این فصل شخصیت از آب و گل در آمده‌ی «الی» به خوبی خود را نشان می‌دهد و این اتفاق درست به موقع رخ می‌دهد. نه خیلی زود، نه خیلی دیر؛ بلکه درست در زمانی که به معنای واقعی کلمه عاشق «الی» شده‌ایم و رابطه‌ی او با «جوئل» این‌قدر پیشرفت کرده است که هر یک با منطقِ «احساس»، جان خود را برای دیگری به خطر می‌اندازند و این مسئله کاملا باورپذیر است. لحظه‌ به لحظه‌ی این داستان بی‌نظیر، استادانه طراحی شده است و هیچ خلل و شکافی در آن دیده نمی‌شود. سناریوهای بی‌بدیلی کنار هم چیده شده‌اند تا ما را وارد این موقعیت بی‌نظیر کنند. سناریوی شکار آهو و فرار این حیوان ما را به سناریوی معرفی شخصیت جدید بازی (دیوید) وصل می‌کند، بعد از آن به خوبی بازی ما را با این شخصیت آشنا و آشناتر می‌کند و با سناریوهای جذاب دیگری که پیش رویمان قرار می‌دهد، زمینه‌ساز «گردش» داستان می‌شود. در پایان این فصل، «دیوید» که بهترین شخصیت پردازی را در میان شخصیت‌های غیراصلی بازی دارد، به دشمن «الی» تبدیل می‌شود و در پایانِ یک نبرد بسیار متفاوت، تمام حس تنفر «الی» از «دیوید» به تصویر کشیده می‌شود.

فصل زمستان بازی از هر نظر بهترین بخش از «آخرین ما» است. جایی است که همه چیز به اوج خود می‌رسد. از داستان بازی، شخصیت‌پردازی و روایت بی‌نظیرش گرفته تا گیم‌پلی، ماموریت‌ها و دیگر جنبه‌های جذاب آن. حتی هوش مصنوعی هم در این فصل فوق‌العاده تنظیم شده است. در این فصل، شاهد شکل‌گیری یک «آنتاگونیست» شرور با شخصیت‌پردازی فوق‌العاده هستیم که سیر داستانی را دگرگون می‌کند. نبرد پایانی الی و دیوید، از همه‌ی جهات فوق‌العاده است. زمستان آخرین ما تا مدت‌ها در ذهن شما می‌ماند.

در فصل بعدی، با این‌که انتظار داریم داستان به قوت خود باقی بماند، اما باز هم با کلیشه‌ها خراب می‌شود. البته چند اتفاق تنظیم شده (Set-Piece) در این فصل وجود دارند که به خوبی به هیجان بازی می‌افزایند و در ادامه‌ی داستان هم تاثیر گذار می‌شوند، اما بعد از ملاقات با «شب‌تاب‌ها» باز هم یک کلیشه‌ی آخرالزمانی روایت می‌شود (روی‌گردان شدن «جوئل» از همکاری با «شب‌تاب‌ها» و تبدیل شدن دوست به دشمن!) و حالا شخصیت اصلی -و ما- در سر یک دوراهی قرار گرفته است که تنها یک مسیر محتمل دارد.
از نظر حس، تفاوت این لحظات پایانی با اولین رویارویی‌هایمان با «الی» بسیار قابل توجه است. تغییر موضع بازی نسبت به شخصیت «الی» بسیار دوست داشتنی است و نشان می‌دهد که در طول بازی، چقدر با این شخصیت انس گرفته‌ایم و اکنون، جدایی از او کار دشواری است.
لحظات انتهایی بازی با یک تدوین بی‌نظیر روایت می‌شوند تا حسی که آن لحظات دارند چند برابر شود. در گفتگوهای انتهایی بازی، حرف‌هایی از شخصیت‌های بازی شنیده می‌شود که این لحظات را چندبرابر احساسی‌تر و ماندنی‌تر می‌کند. و کارگردان برای متداوم کردن این حسِ به وجود آمده، ناگهان کات می‌دهد!

مثل‌ همه‌ی بازی‌ها و فیلم‌های آخرالزمانی دیگر، «آخرین ما» هم اتمسفر خاص آخرالزمانی دارد. اتمسفری که بر خلاف بسیاری از بازی‌ها و فیلم‌های دیگر، به جای القای «مرگ» و «اندوه» و خاکستری کردن فضا، حس «زندگی» به آدم می‌دهد. حسی که با فلسفه‌ی بازی هماهنگی کامل را دارد و نه تنها در میانه‌ی راه از بین نمی‌رود،‌ بلکه در مواقعی شدت می‌گیرد، بر داستان و گیم‌پلی تاثیر بسزایی می‌گذارد و تا پایان همراه شما می‌ماند. حتی در لحظاتی که مرگ شخصیت‌ها به تصویر کشیده می‌شود، لحظاتی که رخدادهای تیره در مکان‌های تاریک بازی به وقوع می‌پیوندند هم بازی حس تازه‌ی زندگی دارد. این بازی، به وجود آمدن این جو خاص و اتمسفر گیرا را بیشتر از همه مدیون طراحان خود است. طراحانی که در خلق این فضا، معادله‌ها را بر هم زده و به سبک خود کار کرده‌اند. البته، الگو گرفتن از فیلم‌های سینمایی موفق در این سبک، چیزی است که خود این طراحان هم به آن اذعان کرده‌اند. با این که محیط این بازی، در مجموع و مخصوصا در فضاهای باز و بزرگ، شبیه به فیلم «من یک افسانه‌ام» ساخته شده است، حس و حال دیگری دارد. البته این فیلم هم تنها مثال قابل ذکر نیست و نباید از تاثیرگذاری «جاده» به سادگی گذشت.

نمایی از فیلم «جاده» که به طراحی‌های صحنه‌ی «آخرین ما» بسیار نزدیک است. در بازی «آخرین ما» تقریبا همین‌ الگو به صورت استادانه‌ای در تمام مکان‌های بازی پیاده سازی شده است،‌ اما با رنگ‌بندی متفاوت مخصوص به خود. در «جاده» همه چیز خاکستری و در حال مرگ است …

… در «آخرین ما» اثری از رنگ‌های مرده دیده نمی‌شود و نور آفتاب هنوز به درخشندگی قبل است. وقتی که هیچ امیدی نیست، امیدی هست! شاید تصاویر بازی از دید جوئل و الی این‌قدر درخشان و زیبا هستند، و شاید اگر در جبهه‌ی مخالفان بودیم، تاریکی و پژمردگی بیشتر توی چشم می‌زد.

خاکستری تیره! همه جا تاریک است و هیچ امیدی نیست. این جو ساخته شده در فیلم «جاده» با تک تک نماهای این فیلم متناسب است. فیلمی که شخصیت‌های اصلیش در مسیر خود چند بار تصمیم به خودکشی می‌گیرند و از این بابت زمین تا آسمان با «آخرین ما» فاصله دارد.

با مقایسه‌ی این تصویر با تصویر بالایی فقط تضاد عایدتان می‌شود. تضادی که «آخرین ما» را خاص کرده و در کنار آن، بستر مناسبی برای بروز گرافیک تکنیکی بازی فراهم آورده است.

شخصیت اصلی فیلم «جاده» با بازی دیدنی «ویگو مورتنسن» ظاهرا الگوی اصلی طراحان ناتی‌داگ برای طراحی شخصیت «جوئل» بوده است.

شخصیت همراه در فیلم «جاده» خیلی شبیه «الی» خودمان است با این تفاوت که دختر نیست و پسر است!

بخش اعظمی از اتمسفر بازی توسط شخصیت‌های آن به وجود آمده است. اجرای صدای شخصیت‌ها، انیمیشن آن‌ها،‌ نوع حرکاتشان، واکنش‌های آن‌ها نسبت به واقعیت‌ها و موقعیت‌های مختلف، حرف‌هایشان و طرز لباس پوشیدن آن‌ها آخرالزمانی است، اما از زندگی جدا نشده‌اند و به دنبال بقا در این آخرالزمان زیبا هستند. اتمسفری که این‌گونه به وجود می‌آید، به شدت تاثیرگذار می‌شود تا جایی که ممکن است برخی از بازی‌کنندگان آن را با شخصیت‌پردازی اشتباه بگیرند.

دنیای «آخرین ما» در کنار طراحی بی‌نظیر، جلوه‌ی بسیار خوبی هم دارد. تا جایی که بدون شک بازی از بهترین کیفیت دیداری در نسل هفتم کنسول‌ها برخوردار است و می‌توان به آن لقب بهترین گرافیک کنسولی ممکن را داد. این مسئله تنها به این دلیل محقق شده است که طراحان هنری بازی، با ایجاد یک حس آخرالزمانی دل‌گیر گرافیک بازی را از خودنمایی نینداخته‌اند و درست خلاف آن عمل کرده‌اند. نورپردازی بازی به این دلیل به بهترین مثال در نسل حاضر تبدیل شده است که طراحان از رنگ‌های متفاوت و متعددی استفاده کرده‌اند، محیط را سرزنده و شاداب ساخته‌اند و اجازه داده‌اند نور خورشید مثل همیشه بتابد. از این الگو می‌شود در توضیح تمام نقاط قوت گرافیکی بازی استفاده کرد.

در طراحی و ساخت مکان‌ها دقت زیادی شده است، و نه تنها در بازی دو خانه عین هم دیده نمی‌شود، بلکه شباهت‌های بسیار اندکی هم در چیدمان داخلی خانه‌ها، اتاق‌های هتل و … وجود دارد که بیش از هر چیز، ما را متوجه زمان زیادی می‌کند که بازی‌سازان برای چنین طراحی دقیق و استادانه‌ای صرف کرده‌اند، تا بازی از این لحاظ هم تقریبا بی‌نقص شود. درست خواندید؛ تقریبا STOP.

مواقعی که نیاز است درگیری شکل بگیرد و به طبع آن شخصیت‌های بازی، نیاز دارند تا در حالت پناه‌گیری قرار بگیرند، در محیط شاهد مکان‌هایی برای برطرف کردن این نیاز هستیم که به طرزی کاملا مشخص و غیرقابل باور، در محیط بازی قرار گرفته‌اند. این مسئله در اوایل بازی بیشتر به چشم می‌آید و رفته رفته بهتر می‌شود؛‌ نه به این معنا که روش طراحان بازی تغییر کرده و متوجه این موضوع شده‌اند، بلکه به این سبب، که شما به بازی و این رفتارش عادت کرده‌اید و دیگر زیاد برای چشم شما ناآشنا و آزاردهنده نیست.

مثل همه‌ی بازی‌های دیگر ساخته‌ شده توسط «ناتی‌داگ» این بازی هم، از گرافیک تکنیکی بسیار خوبی برخوردار است. کیفیت بافت‌ها تا حداکثر ممکن بالا رفته است، مدل‌سازی‌ها و سه بعدی سازی اشیا بسیار خوب صورت گرفته است، تمام جلوه‌های ویژه در بازی به بهترین شکل ممکن ساخته و پرداخته شده‌اند و … پس بهتر است از این بخش بگذریم و حرف‌های تکراری نزنیم.

«آخرین ما» از جمله بازی‌هایی است که روی کاغذ یک گیم‌پلی بی‌نقص، نوآورانه و انقلابی دارد که استانداردهای بازی‌سازی در این سبک را ارتقا می‌دهد. از این به بعد، ساختن بازی در سبک «بقا» کار هر کس نیست و خیلی سخت می‌شود گیم‌پلی بی‌نقصی مثل «آخرین ما» خلق کرد. گیم‌پلی با هویتی که نه تنها لحظه‌ای دچار نقصان نمی‌شود، بلکه به شدت تاثیرگذار بوده و اینقدر خوب از آب در آمده است که باعث می‌شود هر بازی‌کننده‌ و منتقدی لب به تحسین آن بگشاید و برای تمام نشدن حس این تعامل، دست به دعا بردارد.
این گیم‌پلی بی‌نقص حاصل ساعت‌ها تلاش و تفکر برای ارتقای سبک بازی کردن بازی‌کنندگان و نتیجه‌ی تغییر ذائقه‌ی آنان در سه شماره از «سرزمین ناشناخته» است. و هسته‌ی اصلی گیم‌پلی بازی «آخرین ما» اینقدر عالی به وجود آمده است که تا سال‌ها الگوی بازی‌سازان مختلف خواهد بود، و مطمئنا تاثیر بسیار زیادی در سبک و سیاق بازی‌سازی در سال‌های آینده خواهد گذاشت. گیم‌پلی به شدت واقع گرایانه، حساب شده و قدرتمند، که هیچ چیز کم ندارد. بهترین گیم‌پلی ممکن در سبک «بقا» در محیطی آخرالزمانی، حداقل در این نسل.

سیستم «دست سازی» بازی بسیار خوب درآمده است. این‌قدر خوب که همه جا را برای یافتن یک «قیچی» یا «نوارچسب» زیر و رو کنید. این بخش از بازی چالش‌زا هم هست و بسته به راهبرد شما در مرحله، استفاده از آن تغییر خواهد کرد. مثلا مواد مورد نیاز برای ساخت «بسته‌ی سلامتی» و «ککتل مولوتف» یکسان است، پس باید با دقت به موقعیتتان از آن‌ها استفاده کنید. و البته فراموش نشود که هیچ‌کدام از این موارد بدون سیستم «کوله پشتی» بازی ممکن نبود.

یکی از المان‌های مهم و تاثیرگذار گیم‌پلی «آخرین ما» سیستم ارتقا یافته‌ی «کوله پشتی» است که «دست‌سازی آیتم‌ها» یکی از زیرمجموعه‌های آن است. اما این سیستم «کوله پشتی» چگونه به تاثیرگذارین مقوله‌ی مورد بحث در گیم‌پلی بازی بعد از «تفکر» تبدیل شده است؟ نخست باید به این مسئله توجه داشت که در حقیقت برای اولین بار است که «کوله پشتی» در یک بازی واقعا کوله پشتی است و همان قدر در بازی اهمیت و کاربرد دارد که در دنیای حقیقی دارد. همین مسئله بازی را به شدت واقع‌گرایانه می‌کند، بر سرعت بازی تاثیر می‌گذارد، نبردها و وارد عمل شدن‌های شخصیت‌ اصلی، حمل سلاح و تجهیزات و … را تغییر می‌دهد و بازی را از این رو به آن رو می‌کند. همین یک المان، این‌قدر درست در بازی پیاده شده است که حس تلاش برای «بقا» و ترس از «مرگ» را مجددا معنا کرده است.
دیگر المان مهم و تاثیرگذار بازی، که طرفداران «سرزمین ناشناخته» با آن آشنایی داشتند، سیستم مبارزات تن به تن بازی است که بسیار عالی و بی نقص ساخته شده و به شدت لذت‌بخش کار شده است. چیزی که در کمتر بازی شاهد آن هستیم، هوشمندی قابل توجه بازی هنگام این مبارزات است. کافی است تا در یک درگیری نفر به نفر نزدیک دیوار باشید و ضربه بزنید، تا بازی به شکل دلنشینی دشمن را از ناحیه‌ی سر به دیوار بکوبد و لذتش عاید شما شود. این سیستم مبارزه که فکر می‌کردیم در «سرزمین ناشناخته 3» به کمال رسیده است و دیگر بهتر از این نمی‌شود، صدها برابر بهتر از بازی قبلی «ناتی‌داگ» ساخته شده است، به حدی که اگر خوب بازی‌کنید، خیلی راحت بی‌خیال استفاده از سلاح‌های گرم بازی می‌شوید و لذت مشت‌زنی را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنید.

بازی در همه‌ی لحظات، این المان‌های انقلابی و چندین و چند راه مبارزه و بقا را در اختیار شما می‌گذارد و انتظار دارد که هوشیار باشید و خوب بازی کنید تا آن لذتی که می‌خواهد، به شما منتقل شود. «آخرین ما» در گیم‌پلی چزی کم ندارد که هیچ؛ بازی‌سازی را هم دگرگون خواهد کرد STOP.

«شنوایی جوئل» قدرت قابل اغماضی است که به خوبی در بازی جا می‌افتد. استفاده از این قدرت بیشتر در مقابله با «کلیکرها» که همواره صدا تولید می‌کنند موثر است تا دشمنان انسانی. چون آن‌ها را فقط وقتی می‌شود از این طریق پیدا کرد که مشغول حرف زدن یا ایجاد سر و صدا باشند. در درجه‌ی سختی “Survival” این قابلیت غیرقابل استفاده است. حتما این درجه‌ی سختی را تجربه کنید.

فکر می‌کردم اگر در کنار این‌ گیم‌پلی محشر و دوست داشتنی، انتظار یک طراحی مرحله‌ی بی‌‌نقص و انقلابی داشته باشم؛ این بازی می‌تواند آن را برآورده کند. و دقیقا همین‌جا بود که بازی اندکی ناامیدم کرد. اگرچه در بازی مراحل از تنوع بالایی برخوردار هستند و چیزهایی را تجربه می‌کنیم که تا کنون در دنیای بازی‌های رایانه‌ای سابقه نداشته است، اما طراحی مرحله در دو مورد نمایش ضعیفی دارد. اول این‌که تعداد مراحلی که نیاز است دشمنان بی‌سر و صدا کشته شوند زیاد است و فاصله‌ی این مراحل از هم کم. پس ممکن است حس تکرار در مواقعی به شما دست دهد. البته می‌توانید در صورت لزوم وارد درگیری شوید و غیر از آن عمل کنید، اما این حرکت چندان عقلانی به نظر نمی‌رسد. به نظر من اصلا ارزش ندارد مهمات و سایر ملزومات صرف کشتن آدم‌هایی شود که می‌شود راحت و بی دردسر از پشت سر خفته‌شان کرد! دومین مورد وقتی است که بازی‌سازان با تکیه بر این اصل که “الی بلد نیست شنا کند” بارها و بارها شما را وادار می‌کنند که به دنبال یک تخته‌ی چوبی بگردید تا «الی» را از آب رد کنید. من این‌جا انتظار استفاده از عصای موسی برای خشک کردن رودخانه از بازی ندارم، اما به نظرم این سناریو در بازی کمتر تکرار می‌شد، تاثیر بهتری می‌گذاشت. همین اتفاق، با دوز پایین‌تر، برای استفاده از یک شیء برای رسیدن به یک بلندی هم رخ می‌دهد. از طراحی مرحله‌ی بی‌نقص اندکی فاصله گرفته‌ایم، نه؟

در کنار این مسائل، بر خلاف آن‌چه وعده داده شده بود و به طبع، انتظار می‌رفت، شاهد هوش مصنوعی خیلی خوبی از بازی نیستیم. نه دشمنان در حد و اندازه‌هایی که گفته شده بود ظاهر می‌شوند و نه هوش مصنوعی «الی» و دیگر همراهانمان در طول بازی، آن‌قدرها که باید خوب است. در مجموع، هوش مصنوعی در این بازی هم فدای گرافیک بسیار بالا شده است و اصلا به آن چیزی که احتیاج داشتیم شباهت ندارد. نمونه‌های نقص هوش مصنوعی در بازی فراوان یافت می‌شود، اما دو مورد از آن‌ها بسیار تاثیرگذار و به شدت «مخرب» هستند.
اول این‌که در مواقعی که می‌خواهید به صورت مخفیانه دشمنان را رد کنید، ممکن است «الی» یا یک همراه دیگر در معرض دید دشمن -چه تغییریافته چه انسان- قرار گیرد، اما دیده نشود. این مسئله بارها و بارها اتفاق می‌افتد و ضرری که می‌زند بیشتر از منفعتش است. خوبی این مسئله این‌جا است که اگر «الی» که به طور اتفاقی در معرض دید قرار گرفته است باعث لو رفتن حرکت مخفیانه‌ی ما می‌شد، موجبات ناراحتی بازی‌کننده به وجود می‌آمد. پس در این حالت، وقتی اشتباهی از هوش مصنوعی سر می‌زند، بازی آن اشتباه را نادیده می‌گیرد. اما ضرر این مورد آن‌ است که «حس» واقع گرایی بازی خدشه دار می‌شود و شما ناخودآگاه با دیدن این نقص از جو بازی خارج می‌شوید و به اجبار برای لحظاتی هم که شده به آن فکر می‌کنید.
مورد بعدی که اندکی مضرّ تر است، وارد شدن همراهان به درگیری در موقع نامناسب است. در یکی از مراحل بازی که باید بی سر و صدا و به گونه‌ای که کلیکرها متوجه حضورتان نشوند از آن‌ها عبور کنید، در حال پیشروی بودم که یک کلیکر متوجه صدایی در اطراف من شد. وقتی می‌خواستم به توصیه‌ی بازی مبنی بر توقف و پرت کردن حواس کلیکر با یک «آجر» عمل کنم، «تس» ناگهان شروع به شلیک کرد و کل زحماتم به فنا رفت. این اتفاق در دفعات بعدی هم یکی دو بار تکرار شد تا به خودم قول بدهم بعدا از خجالت هوش مصنوعی بازی در آیم!

موسیقی … این نوای دلنشین که سال‌های سال است به رکنی جدا نشدنی از بازی‌های رایانه‌ای تبدیل شده است، در «آخرین ما» فقط یک رکن نیست، بلکه نقش روح را بازی می‌کند. موسیقی در این بازی، آن‌قدر استادانه ساخته و نواخته شده است که می‌تواند یک تنه «حستان» را عوض کند؛ «حالتان» را دگرگون کند و «روحتان» را نوازش دهد. موسیقی این بازی دقیقا با همان‌جایی کار دارد که غایتش است. با «روح» و روانتان کار دارد.

سازنده‌ی موسیقی‌های بازی یک فرد کارکشته است و مطمئنم شما در مورد او و کارهای قبلی و افتخاراتش شنیده‌اید، در این بازی هم گوستاوو در اوج قرار دارد و کاری کرده است کارستان. او به خوبی توانسته است فقط با تغییر لحن چند موزیک بی نظیر در مواقع مختلف بازی، آن را ارتقا دهد و این یعنی که گوستاوو بازی و لحظاتش را به درستی درک کرده است. در کنار آن، او نهایت ذوق و سلیقه‌ی خود را هم در ساختن موسیقی‌های کلیدی این بازی به کار بسته است تا من بعد از شنیدن چندین و چند باره‌ی قطعه‌ی «آخرین ما» و واریاسیون‌هایش مثالی جز «پدرخوانده» و شاهکار به یاد ماندنی «نینو روتا» برای مقایسه نداشتم. اگر می‌خواهید بدانید که چگونه یک آهنگساز می‌تواند کاری کند تا سازها برایتان به گریه بیفتند این قطعه را گوش دهید و به این آهنگساز قدرتمند و کارهای بی‌مانندش درود بفرستید.

دل سپردن به جاده با «آخرین ما» کار ساده‌ای است، اما در این جاده شاهد دست‌اندازها و موانع کوچکی هم هستیم که باعث می‌شوند، نتوانیم از القابی همچون «بهترین بازی» و «شاهکار» برای یادکردن از این بازی فوق‌العاده استفاده کنیم. ای‌کاش این موانع و دست‌اندازها نبودند، و شاهکاری را تجربه می‌کردیم که واقعا شاهکار است؛ نه اسما و در میان جمعی خاص. آن‌هایی که از «آخرین ما» طرفداری می‌کنند حق دارند و آن‌هایی که این بازی را بازی نکرده‌اند لذت زیادی را از دست داده‌اند.

یک قانون نانوشته در صنعت بازی‌های رایانه‌ای وجود دارد که می‌گوید: عناوینی که مهر راک‌استار گیمز بر روی آنها خورده باشند, هیچگاه بد نمی‌شوند. آنها یا همانند “مکس‌پین 3″ عالی هستند یا همچون “سرخپوست مرده: رستگاری” در صف شاهکاران قرار می‌گیرد. این قانون نانوشته در مورد جدیدترین ساخته‌ی راک‌استار یعنی جی‌تی‌ای 5 صدق نمی‌کند. چرا؟ زیرا این بازی یک شاخه‌ی دیگر به ساخته‌های این استودیو افزوده است و آن فراشاهکار است.

نقد نوشتن برای فراشاهکاری همچون جی‌تی‌ای 5 خیلی سخت است. زیرا بازی نکته‌ی منفی  درست و حسابی که ندارد هیچ, نکات مثبت آن هم بی‌نهایت با کیفیت و خوب هستند. به طوری که سخن گفتن و خواندن نمی‌تواند تجربه‌ی دنیای بازی را به صورت تمام و کامل توصیف کند. پس اگر هنوز بازی را انجام نداده‌اید, از خواندن این مقاله صرف نظر کنید. چون تنها کسانی که قدم در لس‌سانتوس گذاشته باشند, معانی ستایش من از این بازی را درک خواهند کرد.

در نوشتن برای جی‌تی‌ای 5 امکان ندارد همچون دیگر بازی‌های روز شروع کرد. برای همین بود که مدت‌ها با خودم کلنجار می‌رفتم که باید از کجا بنویسم. زیرا گوشه‌گوشه‌ی بازی, هر فعالیتی, هر مکانی, هر شخصیتی و کلا هر چیزی برای خودش دنیایی دارد که می‌شود ساعت‌ها در موردش صحبت کرد. نمی‌دانم باید از نوآوری‌های فوق‌العاده‌ای راک‌استار و تاثیری که بر روی تجربه‌تان می‌گذارد شروع کنم, یا از قدم‌ زدن‌های شبانگاهی‌ام در کنار ساحل لس‌سانتوس. نمی‌دانم باید از زندگی‌ای که در جای‌جای شهر جریان دارد بگویم یا از پرواز در اوج آسمان و لذت بردن از چشم‌اندازهای دنیای پهناور بازی!

جی‌تی‌ای 5 در همان ساعت‌های ابتدایی چنان شما را درگیر خود می‌کند که به سرعت از آن به عنوان اوج, دستاورد نهایی و نقطه‌ی طلاقی تمام خوب‌های نسل هفتم یاد خواهید کرد. غول جدید راک‌استار علاوه‌بر اینها, بوی نسل هشتم و چیزهایی که در آینده‌ای نزدیک انتظار بازی‌کنندگان را می‌کشند را هم می‌دهد. و درست در همین‌جاست که به ارزش واقعی بازی پی خواهید برد. جی‌تی‌ای5 از آینده‌ی رسانه‌ی بازی می‌گوید. بازی‌ای از آینده که در زمان سفر کرده تا جادوهایش را برای گذشتگان تعریف کند. و برای اینکه آن داستان‌ها را برایتان قابل لمس و باور پذیر کند, چشمه‌ای از آن را هم تا آنجا که می‌توانسته بر روی کنسول‌های پیرمان به نمایش می‌گذارد.

چشمه‌ای از داستان‌سرایی و خلق شخصیت‌های بیادماندنی که هنوز راه زیادی در صنعت بازی در پیش دارند. چشمه‌ای از طراحی مراحل دیوانه‌کننده در یک عنوان محیط-باز. چشمه‌ای از هوش مصنوعی پیچیده‌ای که سخت‌افزارهای نسل بعد به ارمغان خواهند آورد. چشمه‌ای از جلوه‌های گرافیکی که می‌تواند شما را مبهوت تماشای خود کنند. و مهمتر از اینها, تزریق زندگی به یک دنیای مجازی که با تمام این‌ها میسر شده است.

جی‌تی‌ای 5 یعنی راک‌استار گذشته‌ی خودش را کاملا از بر بوده. و سعی کرده تا نه فقط تمام عناصر خوب مجموعه‌ی جی‌تی‌ای, بلکه از عناصر دیگر عناوین خود هم در طراحی بازی بهره ببرد. اما نکته‌ی مهم جایست که آنها به این بسنده نکرده‌اند و مثل همیشه استانداردهای سبک دوست‌داشتنی و محبوب محیط-باز را کمی دیگر با ایده‌های ناب خود, جا به جا کرده‌اند.

بدون‌شک برجسته‌ترین نوآوری و ایده‌ی راک‌استار در جی‌تی‌ای 5 به استفاده از سه کاراکتر اصلی بازمی‌گردد. این مسئله چنان خوب و تکان‌دهنده از آب در آمده که از همان ابتدا, تجربه‌ی بازی‌کردن‌تان را از تمام محیط-بازهای دیگر دور می‌کند. و مهم‌تر اینکه راک‌استار به زیبایی تمام جوانب چنین ایده‌ای را مورد بررسی قرار داده تا علاوه‌بر اینکه هیچ مشکلی اذیت‌تان نکند, بازی‌کننده از تمام جنبه‌های این ایده لذت هم ببرد.

بهره‌ بردن از سه کاراکتر اصلی از همان ابتدای بازی روایت داستان را تحت تاثیر مثبت خود قرار می‌دهد. و کاری می‌کند تا داستان هالیوودی بازی را از دید‌های مختلف و با جزییاتی زیباتر دنبال کنید. این دید‌ها مربوط به شخصیت‌های اصلی بازی یعنی فرانکلین, مایکل و تروور می‌شود. مایکل در گذشته یک تبهکار حرفه‌ای بوده و در جریان بازی شاهد این هستیم که به دلایلی خود را از دنیای سرقت و خلاف‌کاری بازنشسته کرده است. او با پول دزدی توانسته خانه و زندگی اشرافی به راه بیاندازد و کارش شده لم دادن زیر آفتاب سوزان لس‌سانتوس.

اما کنار گذاشتن خلاف‌کاری باعث نشده تا او زندگی آرامی داشته باشد. مایکل مرد جنب و جوش است و هنوز به هیجانات جوانی‌هایش فکر می‌کند و از خوردن و خوابیدن خسته شده. از طرفی رابطه‌ای او با خانواده‌اش هم وضعیت اسف‌ناکی دارد. زندگی مشترک‌اش با آماندا روی لبه‌ی تیغ است, تمام فکر و ذکر دخترش تریسی حضور در برنامه‌های تلوزیونی شده و کار و زندگی پسرش جیمی هم به استفاده از پول مفت پدر و بازی‌کردن در اتاق‌اش خلاصه شده است.

در حالی که مایکل با چنین وضعیتی روزگار می‌گذراند, دیگر شخصیت بازی یعنی فرانکلین جز قشر ضعیف جامعه است و آن پایین‌ها و با خاله‌ی اعصاب‌خردکن‌اش زندگی می‌کند. فرانکلین یک خرده خلاف‌کار و البته به خاطر شغل‌اش راننده‌ای حرفه‌ای و کاربلد است. فرانکلین توانایی‌های بسیاری در رسیدن به موقعیت‌های بالا دارد, اما هیچگاه فرصتی برای آشکار شدن این استعدادها برایش فراهم نشده است. البته این موضوع تا زمانی ادامه دارد که او به صورت اتفاقی با مایکل آشنا می‌شود.

مایکل توانایی‌های فرانکلین را به چشم می‌بیند. و خیلی بهتر از خانواده‌اش با او ارتباط برقرار کرده و درد و دل‌های تمام سال‌های بازنشستگی‌اش را با او در میان می‌گذارد. در نتیجه او فرانکلین را زیر پر و بال خود می‌گیرد. حالا فرانکلین موقعیت خوبی برای فرار از آن خرده دزدی‌ها دارد تا با یک سرقت بزرگ به وضعیت‌اش سر و سامانی درست و حسابی بدهد. از سویی دیگر, فرانکلین تبدیل به جرقه‌ی حیات دوباره‌ی مایکل هم می‌شود. وسوسه‌ای که خود مایکل آن را با جان و دل می‌پذیرد. وسوسه‌ی بازگشتن به دنیای دلهره و مرگ. هرچند که نباید آن تصمیم دیوانه‌وار مایکل برای تنبیه مربی تنیس همسرش را هم نادیده بگیریم!

تمام این‌ها در حالی است که نباید سومین کاراکتر جی‌تی‌ای 5 یعنی تروور که دوست و همکار قدیمی مایکل است را هم فراموش کنیم. ترور دوست‌داشتنی (!) بعد از اتفاقاتی که در گذشته‌اش با مایکل افتاده, یک شرکت ساخت و فروش مواد مخدر تاسیس کرده و خیلی هم دوست دارد اسم آن را همه‌جا جار بزند و خود را مدیر آن معرفی کند. تروور در بیابانی در شمال لس‌سانتوس زندگی می‌کند. محلی که حسابی با خصوصیات شخصیتی‌اش همخوانی دارد.

بدون‌شک شک جالب‌ترین شخصیت بازی همین تروور است. او خیلی ترسناک, وحشی و دیوانه است و در انجام هرگونه کار خلافی هیچ ابایی ندارد. مردم را به راحتی و بدون دلیل می‌کشد. و باید گفت همین صفات هستند او را اینقدر جذاب کرده‌اند. اما نباید از هوش و توانایی او در انجام ماموریت‌ها هم بگذریم. همین هوش در ترکیب با دیوانگی, شخصیتی ترسناک و در عین حال قابل اعتمادی را تحویل ما می‌دهد که کمک فراوانی به  ماموریت‌های گروه می‌کند.

ترور فیلیپس به عنوان راه‌انداز مایکل و فرانکلین هم عمل می‌کند. او چنان با تصمیم‌ها و بددهانی‌هایش کفر دیگران را در می‌آورد که همواره با پیدا شدن سر و کله‌ی او باید منتظر رد و بدل شدن یک سری دیالوگ‌های با حال و با صدای بلند باشید! به طور کلی از کاراکتری برایتان می‌گویم که لحظه‌ لحظه‌ی همراهیتان را جالب و فراموش‌ناشدنی می‌کند.

اکنون قصه‌ی جی‌تی‌ای 5 این سه کاراکتر, به علاوه‌ی چندین و چند کاراکتر فرعی دیگر را با هم ترکیب می‌کند. هرکدام مشکلات و دغدغه‌های شخصی خود را دارند و از سویی دیگر باید به مشکلات گروه هم رسیدگی کنند. به دست گرفتن کنترل این سه و سر زدن به اتفاقاتی که در زندگی‌شان جریان دارد و بعد جر و بحث در مورد برنامه‌های کاری‌شان, آغاز شخصیت‌پردازی آنها و اوج کار نویسندگان و سازندگان در این زمینه است.

رابطه‌ی مایکل و خانواده‌اش, طرز فکر آنها در مورد مرد خانواده, مشکلاتی که خرده باندهای خلاف‌کار برای فرانکلین و دوست‌اش “لامار” درست می‌کنند, جنبه‌های مثبت و آرامی که در رفتار فرانکلین به چشم می‌خورد و اشاره‌ی تروور به کودکی دردناکی که گذرانده و درگیری‌اش با دیگر شرکت‌های تولید مواد مخدر در شمال لس‌سانتوس, تنها گوشه‌ای از جزییاتی است که در روند شخصیت‌پردازی کاراکترها به آنها توجه شده و آنها را هر چه بیشتر از قبل به شما نزدیک می‌کند.

رابطه‌ی بین این سه شخصیت آنقدر زیبا و پرجزییات نوشته شده که تمام قدرت داستان‌سرایی بازی را باید مدیون آنها بدانیم. دیالوگ‌های زیبا و متناسب با خصوصیات شخصیت‌ها یکی از خوب‌های سناریوی جی‌تی‌ای 5 است که نقش مهمی را در پرورش و باورپذیری آنها ایفا می‌کند. همین رد و بدل شدن دیالوگ‌هایست که خنده‌دارترین و همچنین تاثیرگذارترین لحظات بازی را تحویل مخاطب می‌دهند.

راک‌استار به خوبی داستان را گسترش می‌دهد. همه‌چیز از یک اتفاق احمقانه‌ شروع می‌شود و طولی نمی‌کشد که بازی شخصیت‌ها را به جاهایی می‌کشاند که فکرش را هم نمی‌کردید. وجود سه شخصیت اصلی فقط در حد یک تغییر واضح نسبت به نسخه‌های پیشین مجموعه عمل نمی‌کند, بلکه راک‌استار اولین هدف‌اش درخصوص این تصمیم عالی را در روایت متفاوت بازی پیاده می‌کند.

اما در کنار این داستان هیجان‌انگیز و گسترده, از انتقاد‌هایی که راک‌استاری‌ها در بطن آن کاشته‌اند هم نمی‌توان گذشت. انتقادهایی از جامعه‌ی امریکا. جی‌تی‌ای یعنی امریکا. راک‌استار در لابه‌لای خط اصلی داستان و خرده داستان‌های فرعی چنان دل‌انگیز رویا و آزادی امریکایی را زیر نقد و هجو خود می‌برد که به باورپذیری, جذاب‌کردن و زندن جلوه دادن دنیای بازی کمک فراوانی کرده و به جنبه‌ی کمیک آن هم افزوده است. اصلا بهتر است بگویم هیچ‌چیز از زبان تند و تیز نویسندگان در امان نبوده است. از دنیای آدم‌های معروف و اتفاقات پیرامون آنها گرفته تا رسانه‌ها و حتی ندای‌وظیفه‌ی بیچاره! در دنیای جی‌تی‌ای 5 بازی‌ای به نامRighteous Slaughter 7 وجود دارد که چندین نسخه‌ی آن بدون تغییر عرضه شده‌اند و بسیاری همچون جیمی زندگی خود را وقف بازی کردن آن می‌کنند. فروشگاه‌های اسلحه فروشی با افتخار اعلام می‌کنند که آرپی‌جی به لیست محصولات‌شان اضافه شده, جنایت‌کاری همچون تروور در دستگیری مهاجران غیرقانونی کمک می‌کند و خود را نجات‌دهنده‌ی آزادی و رویای آمریکای می‌نامد, تعریف معنی ترول‌های اینترنتی جیمی به پدرش, شبکه‌ی اجتماعی LifeInvader که همان فیسبوک خودمان است و به دزدی اطلاعات کاربران دست دارد و چندین چند نکته‌ی دیگر.

راک‌استار به زیبایی و دقت از پتانسیل هنر بازی استفاده کرده تا دغدقه‌ها, مشکلات و بحث‌های روز جامعه‌ی امریکا را با زبان هنر بازتاب دهد. جی‌تی‌ای همواره نماد امریکا بوده و جی‌تی‌ای 5 در انتقال مشکلات جامعه‌ی آنها,‌ شعارها و چیز‌هایی که هرروز جلوی چشم‌ شهروندان امریکایی است, فوق‌العاده‌تر از قبل عمل می‌کند. مطمئنا آنچه در لس‌سانتوس شاهد آن هستید خیلی با حقیقت فاصله دارد. اما راک‌استار در قالب هنر و سرگرمی همین اتفاقات کوچک روز را بزرگ می‌کند, تا از بزرگ‌شدن آنها در دنیای واقعی جلوگیری کند. این خیلی بهتر است تا با پوشاندن حقیقت‌ها, دروغ تحویل مخاطب بدهیم. مسئله‌ای که خیلی از کشورها (بخوانید کشور خودمان!) به آن مشغول است.

گیم‌پلی جی‌تی‌ای5 هم تحت تاثیر سه شخصیتی شدن بازی قرار گرفته است. به شکلی که هرکدام از آن‌ها ماموریت‌های شخصی خود را دارند. ماموریت‌هایی که تنها توسط همان شخصیت به خصوص قابل انجام دادن هستند. این مسئله تنوع بی‌نظیری به گیم‌پلی‌ای که می‌شناختیم داده است و باعث شده تا گیم‌پلی رابطه‌ی تنگاتنگی با روایت داستان داشته باشد. و همچنین راک‌استار از این طریق توانسته جنبه‌های گوناگون دنیای جی‌تی‌ای5 را از هم جدا کرده و هرکدام را برای آشکار شدن به یک نفر بسپارد.

برای مثال بیشتر ماموریت‌های مایکل به مشکلات خانوادگی و گذشته‌اش مربوط می‌شود, فرانکلین باید به نزدیکانش کمک کند و دوست‌اش را هم از گندهایی که زده بیرون بکشد, و در نهایت تمام دیوانه‌بازی‌ها و کشت و کشتارها هم به تروور اختصاص دارد. با انجام این ماموریت‌هاست که خیلی ملموس‌تر به دنیای درونی شخصیت‌ها نزدیک می‌شوید. و آرام آرام شخصیت‌شان از طریق گیم‌پلی برای‌تان شکل می‌گیرد.

این در حالی است که برای اولین‌بار هر شخصیت قدرت ویژه‌ای هم دارد. فرانکلین می‌تواند در هنگام زانندگی زمان را آهسته کند و به راحتی از بین ماشین‌ها لایی بکشد, مایکل این توانایی را دارد تا همانند مکس‌پین زمان را در حین تیراندازی آهسته کند. و ضربات تروور هم با وارد شدن یه حالت ویژه‌اش دو برابر قوی‌تر می‌شود و ضرباتی هم که دریافت می‌کند, اثر کمتری بر او می‌گذارند. البته شخصیت‌ها از نوارهای مهارت هم بهره می‌برند. مهارت‌هایی که شامل رانندگی, تیراندازی, قدرت بدنی, خلبانی و… می‌شود. برای مثال در آغاز بازی مایکل آنقدر در دوران بازنشتگی‌اش ورزش کرده که نوار نیروی جسمانی‌اش بیشتر از بقیه است. از طرفی دیگر, مهارت رانندگی فرانکلین بهتر از دو تای دیگر است. یا اینکه تروور در زمینه‌ی خلبانی و تیراندازی بهتر از مایکل و فرانکلین عمل می‌کند. همین مسئله سبب شده تا برای هم سطح کردن مهارت‌های کاراکترها, آنها را به انجام فعالیتی که در آن ضعیف هستند, وا دارید. در این هنگام است که برای انجام فعالیت‌های فرعی بازی هم دلیل خوبی خواهید داشت.

و اما در مورد مراحل, ماموریت‌ها, تنوع و طراحی آنها باید بگویم که جی‌تی‌ای5 شگفت‌انگیز است. هنوز چندساعتی از بازی‌کردن‌ام نگذشته‌ بود که طعم چیزی قدیمی را در لس‌سانتوس حس کردم. طعم تنوع ماموریت‌های “بتمن: شهر آرکام”; در شهر آرکام وقتی بتمن را بر روی یک گروگویل می‌نشاندم و قصد تصمیم‌گیری برای پیشروی در بازی را داشتم,‌ سازندگان چندین و چند مقصد برایم ترتیب داده بودند; می‌توانستم بروم سراغ ماموریت‌های اصلی, می‌توانستم برای حل 400 معمای ریدلر تلاش کنم, می‌تونستم زندانی‌ای که آن پایین کتک می‌خورد را نجات دهم, می‌توانستم جواب تلفن ساز دیوانه را بدهم, می‌توانستم ماموریت‌های تمرینی بتمن را کامل کنم و…

چنین تنوع مراحل سرسام‌آوری در جی‌تی‌ای5 به مرز وحشتناکی رسیده است. فعالیت‌هایی که در جی‌تی‌ای5 می‌توانید انجام دهید تمامی ندارد. از دزدیدن اموال ستارگان سینما و تلوزیون گرفته تا ترور کسانی که به گونه‌ای شهر را به فساد می‌کشند, شنا, مسابقه‌ی دو, دوچرخه‌سواری, چتربازی, کوهنوردی, مسابقات رانندگی در خیابان, جاده‌های خاکی یا دریا, موتورسواری, آموزش خلبانی, غواصی, شکار, گلف, دارت, تنیس, یوگا و برطرف کردن مشکلاتی که برای املاکی که خریده‌اید, پیش می‌آید. حالا به این‌ها, ماموریت‌های شخصی هرکدام از کاراکترها, ماموریت‌های اصلی و چندین فعالیت دیگر را هم اضافه کنید, تا به تصور کوچکی از گیم‌پلی بزرگ جی‌تی‌ای5 برسید.

راک‌استار چنان زیبا قدرت تصمیم‌گیری را به شما می‌دهد که حد ندارد. تمام این فعالیت‌ها به خوبی در سراسر دنیای بازی پراکنده شده‌اند تا شما را برای انجام هرکدام به گوشه گوشه‌ی نقشه‌ی بازی بفرستد. آخرین باری که چنین آزادی عملی را تجربه کردم بتمن: شهر آرکام بود و فکر نمی‌کنم که حالا حالاها بازی دیگری بتواند جای جی‌تی‌ای5 را در این زمینه بگیرد.

اما با تمام این‌ها, هرچه از لذت انجام ماموریت‌های فرعی و فعالیت‌های گوناگون بازی بگوییم, هیچ چیز نمی‌تواند جای ماموریت‌های سرقت جی‌تی‌ای5 را بگیرد. اوج طراحی مرحله, روایت سینمایی, حفظ ریتم, خلق تنش, لذت و هیجان را باید در مراحل سرقت جستجو کنید.

بزرگترین و جذاب‌ترین لحظات بازی در همین مراحل رقم می‌خورد;‌ سرقت‌هایی که توسط “لستر” یکی از دوست‌های قدیمی مایکل و تروور برنامه‌ریزی می‌شود و وظیفه‌ی مایکل, فرانکلین, تروور و دیگران اجرای بی‌نقص آنهاست. جالب است بدانید که راک‌استار در این مراحل که به نوعی امضای جی‌تی‌ای5 هستند هم به شما قدرت تصمیم‌گیری می‌دهد.

جادوی جذابیت این مراحل به طراحی زیبا و روایت سینمایی آنها بازمی‌گردد. همه‌چیز آرام آرام شکل می‌گیرد. گروه به طور ناگهانی به یک محل تصادفی دستبرد نمی‌زند. بلکه همانند حرفه‌ای‌ها تمام جوانب کار را مورد تحلیل و بررسی قرار می‌دهد. راک‌استار با چنین فرمولی تنش و هیجان نهایی را پله پله می‌آفریند و به اوج می‌رساند.

برای مثال در یکی از سرقت‌های اوایل بازی, یک جواهرفروشی انتخاب می‌شود. شما باید به طریقی محل را مورد بررسی قرار داده و ضعف‌های آن را به گوش مغز متفکر گروه, “لستر” برسانید. اکنون او با بررسی موقعیت دو انتخاب در مقابل شما قرار می‌دهد; (1) می‌توانید با بیهوش کردن افراد داخل جواهرفروشی,‌ بی‌سر و صدا وارد عمل شوید(2) می‌توانید به صورت ناگهانی وارد شوید و خطر به صدا در آمدن آژیر را به جان بخرید.

پس از انتخاب یکی از این پیشروی‌ها, باید به فکر فراهم کردن لوازم کار هم باشید. مراحل سرقت به این شکل و شمایل به چندین بخش تقسیم می‌شوند. بدست آوردن وسایل مورد نیاز, پیدا کردن مکان مناسبی برای قرار دادن اتومبیل‌های فرار, استخدام افراد مختلف در حوزه‌های کاری گوناگون و… .

تمام این‌ها هیجان لذت‌بخش حرکت نهایی گروه را به آهستگی می‌سازد تا در نهایت از شدت هیجان ذوق‌مرگ شوید! هرچه فراهم کردن جوانب سرقت آهسته و بدون اکشن پیش می‌رود, لحظه‌ی اجرای آن و مخصوصا برنامه‌ی فرار آنقدر اکشن و آنچارتدی است که عوض همه‌ی آن مقدمه‌چینی‌ها در آید.

یکی دیگر از عناصری که به ماموریت‌های اصلی جی‌تی‌ای5 طعم دیگری داده به سوییچ بین کاراکترها مربوط می‌شود. از این طریق تنوعی که در مراحل بازی موج می‌زند, دو برابر شده است. بازی‌کننده ممکن است در یک مرحله در قالب مایکل از راه پشت‌بام وارد یک اتاق شود و فردی را گروگان بگیرد, از طریق فرانکلین با اسحله‌ی تک‌تیرانداز مایکل را پوشش دهد و در نهایت, با به دست گرفتن کنترل تروور در هلی‌کوپتر, مایکل و گروگانش را فراری دهد. یا در جایی دیگر بازی‌کننده در قالب مایکل هواپیمایی را هدف قرار می‌دهد و بعد باید با کنترل تروور هواپیمای در حال سقوط را تعقیب کند.

از این مثال‌های فوق‌العاده به اندازه‌ی کافی در جی‌تی‌ای5 یافت می‌شود. شما در قالب این سه کاراکتر و از دیدهای مختلف تمام جوانب و اتفاقات هر ماموریت را بر عهده دارید. این نوآوری چیزی است که طراحی مراحل جی‌تی‌ای5 را در اوج قرار می‌دهد و آن را از تمام محیط-بازهای دیگر متفاوت می‌کند.

تمام این‌ها در حالی است که اگر آن ساختار سوییچ بین کاراکترها را هم کنار بگذاریم, باز چیزی از جذابیت‌ها و منحصربه‌فرد بودن مراحل کم نمی‌شود. از هدایت یک هواپیمای کوچک به داخل یک هواپیمای باربری بزرگ در اوج آسمان گرفته تا غواصی در اعماق اقیانوس برای نفوذ به یک لابراتور مخفی و تحت نظارت.

ناگفته نماند که سوییچ بین کاراکترها تنها به جریان ماموریت‌ها خلاصه نشده. به طوری که شما قادر هستید در هر زمان و مکان بین فرانکلین, مایکل و تروور تغییر دید دهید. با تغییر شخصیت, دوربین طی یک نمای ماهواره‌ای از شخصیت تحت کنترل‌تان دور می‌شود و بر روی لوکیشن کاراکتر جدید زوم می‌کند. در این هنگام کاراکتر جدید ممکن است در حال انجام هر کاری باشد. بعضی اوقات کنترل تروور را در حال فرار از دست پلیس‌ها به دست می‌گیرد, شاید وقتی در قالب مایکل فرو می‌روید, او را در حال تماشای تلوزیون بیابید. یا ممکن است در هنگام دعوای فرانکلین با افراد ناشناسی به او بربخورید. این اتفاقات تصادفی با شخصیت کاراکترها همخوانی دارد و به هرچه زنده و پویا جلوه دادن دنیای لس‌سانتوس هم کمک فراوانی می‌کند.

به دور از تمام ماموریت‌های از پیش تعیین شده بازی, نباید یادمان برود که با عنوانی به نام جی‌تی‌ای طرف هستیم. جایی که خودمان هم می‌توانیم جنایت‌های مسخره‌ی خود را طراحی و اجرا کنیم. شاید دل‌تان بخواهد چندین اتومبیل را وسط بزرگراه قرار دهید, نواری از بنزین از آنها تا جایی امن بکشید و با یک گلوله شاهد انفجاری حماسی باشید! می‌توانید با هواپیماها هزاران ژانگولر اجرا کنید, یا اینکه بر پشت‌بام آسمان‌خراش‌های شهر چتربازی کنید, می‌توانید یک پمپ بنزین را به آسمان بفرسید یا آرپی‌جی به دست بگیرید و به ستاره‌های خود بیافزاید. و بعد سوار بر ماشین شخصی سازی شده‌تان با پلیس‌های سمج بازی دست و پنجه نرم کنید. مطمئنم که شما در این زمینه خیلی خلاق‌تر از من عمل می‌کنید!

از طراحی تکان‌دهنده و نفس‌گیر لس‌سانتوس هم به هیچ‌وجه نمی‌توان گذشت. همه‌چیز در طراحی منطقه‌ی شهر لس‌سانتوس در خدمت انتقال حس بودن در لس‌آنجلس است. و جی‌تی‌ای5 به زیبایی این حس را به شما منتقل می‌کند. از بازسازی مکان‌های دیدنی و واقعی گرفته تا توجه به جزییاتی همچون نحوه‌ی صحبت و پوشش مردم در پایین و بالای شهر. آفتاب ظهرهای داغ لس‌سانتوس که بر روی امواج اقیانوس و شن‌های نرم می‌تابد, شب‌های نورانی و پر زرق وبرق با آسمان‌خراش‌هایی که در مرکز شهر حودنمایی می‌کنند و عمارت‌هایی که در بالای شهر فخر می‌فروشند. راک‌استار به طور دقیق لس‌آنجلس را در لس‌سانتوس بازسازی نکرده اما حس زندگی و روح آن را به شما که شاید تنها از آن شنیده باشید هم انتقال می‌دهد.

البته همه‌چیز به شهر لس‌سانتوس خلاصه نشده و 2 سوم دنیای وسیع جی‌تی‌ای5 در اختیار منطقه‌ی Blaine County است. بیابان‌های خشک با کاکتوس‌هایی بزرگ, مناطق روستایی کم جمعیت, شهرهای توریستی و گرمسیر, جنگل‌های وحشی و کوهستان‌های تند و تیز از جمله مناطقی هستند که در Blaine County یافت می‌شوند. و در حقیقت از روی مناطق جنوبی کالیفرنیا الگوبرداری شده‌اند. Blaine County نسخه‌ی مدرن دنیای “سرخپوست مرده: رستگاری” است. رشته‌ کوه‌هایی که از کیلومترها قابل تشخیص هستند,‌ پرتگاه‌ها, دریاچه‌ها, پل‌ها و توربین‌های تولید برقی که در کنار هم قرار گرفته‌اند, همه و همه شما را برای جستجو, گشت‌وگذار و پرده‌بردازی از دنیای بازی دعوت می‌کنند.

 جی‌تی‌ای5 با ارائه‌ی بیش از 30 ساعت گیم‌پلی در بخش داستانی و ده‌ها ساعت دیگر که از طریق ماموریت‌ها و فعالیت‌های فرعی به آن اضافه می‌شود, علاوه‌بر اینکه در زمینه‌ی کمیت و کیفیت بی‌نظیر است, در زمینه‌ی وسعت و طراحی نقشه هم کاری کرده تا مدت‌ها از راک‌استار به خاطر این دستاورد و هنر به نیکی یاد کنند.

هرچه از گرافیک جی‌تی‌ای5 می‌خواهید را پیش‌تر گفتم. راک‌استار با در نظر گرفتن وسعت بالای نقشه و سخت‌افزار پیر کنسول‌های نسل حاضر, با کمک موتورپایه‌ی قدرتمند RAGE کار بزرگی را در به تصویر کشیدن چنین دنیای پرجزییات, زیبا و بی‌مانندی کرده است.

بدون‌شک اولین چیزی که دهان‌تان را در تحسین گرافیک تکنیکی و صد البته هنری جی‌تی‌ای5 باز می‌کند به کیفیت و جزییات به کار رفته در نماهای دوردست و تمام ناشدنی بازی برمی‌گردد. چشم‌اندازهای بیادماندنی, بی‌بدیل, رویایی و به شدت زیبای جی‌تی‌ای5 کاری می‌کنند تا بعضی اوقات مهت تماشای درگیری خورشید و اقیانوس در غروب لس‌سانتوس شوید. چشم‌اندازهای جی‌تی‌ای5  آنقدر فوق‌العاده هستند که مطمئنا کشف نماهای گوناگون در محیط‌ها و زمان‌های مختلف به یکی از مهم‌ترین ماموریت‌های‌تان بدل می‌شود.

برای درک قدرت گرافیک جی‌تی‌ای5 باید سوار یک هواپیما شوید تا آنجا که می‌توانید اوج بگیرید و از آنجا دنیای بازی را نظاره کنید یا در هنگام بارش باران و در حالی که افکت‌های رعد و برق آسمان‌ را می‌شکافند, دل به جاده‌های شمال لس‌سانتوس بدهید و در حال و هوای گرفته اما زیبای بازی غرق شوید. تنها تجربه‌ی بازی می‌تواند حس واقعی پشت این جملات را بیان کند. با توجه به این‌ها مسلم است که حرف زدن در مورد افت کیفیت بافت‌ها و آهنگ فریم در بعضی از لحظات بازی بی‌مورد و کاملا سطحی‌نگرانه است.

مگر می‌شود صحبت در مورد جی‌تی‌ای باشد و اشاره‌ای به ایستگاه‌های رادیویی دنیای بازی نکرد. جی‌تی‌ای5 هم شامل تعداد زیادی آهنگ از ژانرها, دوره‌ها و در حس و حال‌های متفاوت است. تنوع آهنگ‌هایی که از طریق رادیو پخش می‌شوند واقعا عالی است. و جالب‌تر اینکه بازی در موقعیت‌های مختلف چنان درست آهنگی متناسب را پخش می‌کند که قدرت تغییر آن را از شما می‌گیرد. ممکن است در حین فرار از دست پلیس‌ها ریتم تند یک موسیقی راک با تنش موجود همخوانی داشته باشد یا در وسط بیابان‌های شمال لس‌سانتوس و زیر نور مهتاب یک قطعه‌ی اسپانیایی حال و هوای‌تان را کامل کند.

این در حالی است که برخلاف گذشته, راک‌استار یک سری قطعات ارجینال هم برای جی‌تی‌ای5 در نظر گرفته است. این باعث شده تا بخش موسیقی تا پایان بازی به هیچ‌وجه تکراری جلوه نکند. مخصوصا در هنگام ماموریت‌ها که خبری از رادیو نیست, موسیقی متن جذاب بازی به زیبایی به تنش  و حس سینمایی رویدادها می‌افزاید.

بی‌تردید یکی از جنبه‌های هنری و عنصری که روایت داستان گسترده و شخصیت‌پردازی جی‌تی‌ای5 را به این سطح از کیفیت رسانده به صداپیشگی بسیار بسیار بی‌نقص و زنده‌ی بازی برمی‌گردد. از صداپیشگان مایکل, فرانکلین و تروور گرفته تا تمامی شخصیت‌های فرعی به بهترین شکل ممکن حس و حال شخصیت‌ها را چاشنی صدا و استعداد خود می‌کنند. این مسئله لذت شنیدن دیالوگ‌های طولانی و زیبای جی‌تی‌ای5 را دوچندان کرده است. تنها کافی است سکانس جر و بحث مایکل و همسرش در مطلب روانپزشک, ادبیات خیابانی فرانکلین و دوستانش و فریادهای تروور در ادعای دیالوگ‌هایش را به یاد بیاورید تا راک‌استار را در این زمینه هم تحسین کنید.

هنرمندان راک‌استار با جی‌تی‌ای5 پرونده‌ی نسل هفتم را می‌بندند و نگاه بلند و بالایی هم به آینده‌ی صنعت بازی می‌اندازند. جی‌تی‌ای5 داستان دنیایی به ظاهر زیبا و مردمی را روایت می‌کند که بدی با روح آنها گره خورده و از خشونت, هرج و مرج و بی‌رحمی لذت می‌برند. داستان سیاه شهر لس‌سانتوس که خوبی در آن مرده, و ارجاعات فرهنگی, زندگی روزمره و جامعه‌شناسی این قصه‌ی مرگ و دلهره را پر مغز کرده است.

راک‌استار به شدت گیم‌پلی آشنای مجموعه را در جی‌تی‌ای5 نسبت به نسخه‌ی چهارم با کیفیت‌تر و ترسناک‌تر ساخته و سبک بازی‌های محیط-بار را هم با ایده‌های نو و پیاده‌سازی درست آنها در ساختار مراحل به لرزه می‌اندازد.

تمام این‌ها کاری می‌کنند تا در سفرتان به لس‌سانتوس گذشت زمان را متوجه نشوید و تنها نیازهای ضروری زندگی شما را از پای بازی بلند کند! جی‌تی‌ای5 بازی جزییات است. توجه‌ی وسواس‌گونه و سرسام‌آور به جزییات زنده‌ترین دنیایی که تاکنون قدم در آن گذاشته‌اید را تحویل‌تان می‌دهد. جی‌تی‌ای5 همان‌قدر که نقطه‌ی تکامل عناوین راک‌استار در این نسل است, به همان اندازه مقدمه‌ایست بر چیزهایی که در آینده از این استودیو و رسانه‌ی بازی فاش خواهد شد.

امسال نوبت “اینفینیتی‌وارد” (Infinity Ward) بود. استودیویی که در اوایل نسل جاری با ساخت نسخه‌ی اول “جنگاوری نوین” (Modern Warfare) دنیای عناوین تیراندازی اول شخص را وارد دوره‌ی جدیدی کرد. پرونده‌ی خرده‌مجموعه‌ی جنگاوری نوین با یک سه‌گانه‌ی حماسی به پایان رسید. آن سه بازی آنقدر خوب بودند که دیگر به اینفینیتی‌وارد همانند یک استودیوی معمولی نگاه نمی‌کردیم. بلکه آنها برای ما تبدیل به استودیوی خلاق و هنرمندی شده بودند که از آن‌ها مرحله‌ی متفاوت ترور زاخائف, انفجار آن بمب اتمی لعنتی, اسنومبیل‌سواری در میان گلوله‌ها, فرار بر پشت‌بام‌های ریودوژانیرو, جنگ میان آسمان‌خراش‌های منهتن و طوفان شن سومالی را به یاد می‌آوردیم. امسال نوبت اینفینیتی‌وارد بود تا ساخت خرده‌مجموعه‌ی جدیدی را برای چندین سال آینده‌ی کاری‌شان شروع کنند.

“ارواح” (Ghosts) آغازکننده‌ی این مجموعه‌ی تازه است. هرچند که همانند جنگاوری نوین قدم اول را چنان با ثلابت برنمی‌دارد. و این به خاطر عدم وجود ایده‌ها و نوآوری‌های تازه‌ای است که خبری از آنها در ارواح نیست, در حالی که جنگاوری نوین با دوجین تغییرات در ندای‌وظیفه همراه بود. این مسئله می‌تواند برای کسانی که انتظار نوآوری‌های بسیاری را در ارواح می‌کشیدند, ناراحت‌کننده باشد. اما با این حال با عنوانی به نام ندای‌وظیفه طرف هستیم. عنوانی که در روز‌های بداش هم جز بهترین عناوین تیراندازی محسوب می‌شود. و این موضوع در مورد ارواح صدق می‌کند. ساخته‌ی جدید اینفنیتی‌وارد شاید بهترین ندای‌وظیفه تاریخ نباشد اما با این حال بعد از آغاز گنگ‌اش بازی‌کننده را به سرعت در طراحی مراحل هیجان‌انگیز, سینمایی و دیوانه‌وارش غرق می‌کند. و ساعاتی را رقم می‌زند که هیچ ندای‌وظیفه‌بازی را ناراضی از پای بازی بلند نمی‌کند.

اما این بدین معنی نیست که همه چیز به خوبی و خوشی به پایان رسیده است. ندای‌وظیفه‌ی امسال بعد از چندین عنوان فوق‌العاده‌ی گذشته, می‌لغزد. ارواح با درنظر گرفتن عناوین امسال عنوان فوق‌العاده‌ ایست. اما در مقایسه با با پدرانش چیزی کم دارد. این “چیزی” همان دلیلی است که باعث شد منتقدان کمی با ندای‌وظیفه‌ی امسال لج کنند. در نقد پیش‌رو خواهیم دید که چه چیزهایی باعث شده تا ارواح آنقدرها ترسناک نباشند!

مطمئنا بزرگ‌ترین عقب‌گرد ارواح به خط داستانی آن برمی‌گردد. استودیوی تری‌آرک با نسخه‌ی اول و دوم “عملیات سری” استانداردهای سطح بالایی را برای ندای‌وظیفه وضع کرد. از سویی دیگر, خود اینفینیتی‌وارد هم در طول تریلوژی‌اش شخصیت‌های جذاب و با حالی را خلق کرد. از همین سو, وقتی دسته‌ی کنسولم را بدست گرفتم, انتظار داشتم که اینفینیتی‌وارد به استانداردهای خود وفادار باشد و دو سه تا مک‌تاویش و کاپیتان پرایس دیگر معرفی کند. اما متاسفانه ارواح با اینکه پتانسیل‌های خود را توی صورت مخاطب می‌زند اما از هیچکدام از آنها درصدد دستیابی به روایت داستانی خوب بهره نمی‌برد.

قصه‌ی بازی از جایی آغاز می‌شود که کشورهای آمریکای جنوبی با هم متحد شده و اعتلافی بزرگ‌تر به نام “فدراسیون” را تشکیل می‌دهند. آنها برای تبدیل شدن به ابرقدرت دنیا به ایالات متحده حمله کرده و به دین صورت جنگی بزرگ و خونین شروع می‌شود. این جنگ چندین سال ادامه دارد تا اینکه نیروهای فدراسیون به یکی از ایستگاهای فضایی امریکا به نام “اودین” حمله کرده و کنترل سلاح مرگ‌باری را بدست می‌گیرند. آنها با استفاده از این سلاح بر علیه سازندگانش, بسیاری از ایالت‌های مهم امریکا را هدف بمب‌ قرار داده و آنها را تبدیل به دنیایی آخرالزمانی و مرده می‌کنند. اکنون در زمانی که ایلات‌متحده چیزی برای از دست دادن ندارد و از همیشه ضعیف‌تر شده, نیروهای فدراسیون با تمام قدرت به خاک امریکا هجوم می‌آورند.

می‌توان داستان‌سرایی ارواح را از دو منظر مورد بررسی قرار داد. (1) تنظیمات و فضاسازی دنیای جنگ‌زده‌ی جدید بازی (2) قصه, شخصیت‌ها و روایت آن. در مورد اولی طراحان انصافا دنیای خوب و پرباری را ایجاد کرده‌اند. و در بیشتر مراحل بازی هم می‌توان شاهد این فضای متفاوت ارواح نسبت به نسخه‌های قبلی بود. قدم گذاشتن در لس‌انجلس آخرالزمانی آن هم زیر نام ندای‌وظیفه از چیزهایست که نمی‌توان به این سادگی فراموش کرد. هرچند که اینفینیتی‌وارد آنطور که انتظار دارید نتوانسته حس و حال غم‌زده و جنگ وسیعی که کل امریکا را در برگرفته را در خلال داستان و گیم‌پلی به بازی‌کننده منتقل کند.

به خاطر این از بر و بچه‌های انفینیتی‌وارد گلایه می‌کنم که ما در جنگاوری نوین 3 به شکل فوق‌العاده‌ای اتمسفر جنگ‌ جهانی سوم و آتش آن نبرد بی‌پایان را لمس کردیم. و وسعت آتش‌افروزی‌های ماکاروف را با تیراندازی در خیابان‌های منهتن و سقوط برج ایفل درک کردیم. اما در ارواح ویران‌شهرهایی به سبک بازی “آخرین‌ما” اولین و آخرین عنصری است که خبر از جنگ بزرگ فدراسیون می‌دهد. تمام این‌ها در حالی است که نویسنده‌ی بازی توانسته دشمنی به جز چینی‌ها, عرب‌ها و روس‌ها را برای درگیری با امریکا دست و پا کند. و این بدون تردید یکی از نکات مثبت داستان بازی است.

اما در مورد داستان‌سرایی و شخصیت‌پردازی, ارواح به واقع ناامیدکننده و ضعیف ظاهر شده است. با اینکه داستان با پیشینه‌ی خوبی کلید می‌خورد اما قصه‌‌ای که در این دنیا شکل می‌گیرد بسیار ساده, سطحی, تکراری و بدون هیج پیچش غافلگیرکننده‌ای است. جالب اینجاست که اینفینیتی‌وارد یک بار در جنگاوری نوین 2 موضوع خیانت را تم اصلی داستان قرار داده بود و حالا با کمی تغییر بازهم به سراع آن رفته است. و اینبار خیلی ضعیف‌تر به این موضوع و تهدید قهرمانان داستان می‌پردازد. برای همین اهداف و خواسته‌های آنتاگونیست بازی اصلا درک کردنی, قابل‌باور و تاثیرگذار نمی‌شوند.

از طرفی شخصیت‌های اصلی هم نمی‌توانند در مقام قهرمان‌های نسخه‌های مختلف ندای‌وظیفه بیاستند. به جز “لوگان” و هِش” که مثلا ستاره‌های ارواح هستند, دیگر سربازانی که در قالب گروه “ارواح” وارد داستان می‌شوند و اسم بازی هم براساس آنهاست, به هیچ‌وجه پردازش و معرفی درست و درمانی ندارند. تا پایان بازی ما فقط می‌دانیم که این گروه خیلی خفن است, ماموریت‌ها را بی‌سر و صدا انجام می‌دهد و یک ماسک با حال جمجمه هم روی سرشان می‌کشند. هیچکدام‌شان در حد سیبیل (!) پرایس هم با مخاطب ارتباط برقرار نمی‌کنند. و این زمانی است که از خود می‌پرسید چرا اسم بازی را ارواح گذاشته‌اند! همین‌جاست که اولین عقب‌گرد ندای‌وظیفه مشخص می‌شود. زیرا ارواح در زمینه‌ی داستان‌سرایی در حد استانداردهایی که روزی خود اینفینیتی‌وارد بر جای گذاشته بود هم دست پیدا نمی‌کند.

تمام این‌ها در حالی است که در پاپان‌بندی بازی مشخص می‌شود که این داستان حالا حالا ادامه دارد و اینفینیتی‌واردی‌ها قصد ندارند این شخصیت‌ها را رها کنند. تنها باید امیدوار بود که نویسندگان برای نسخه‌ی بعدی فکری به حال ادامه‌ی ماجرا کنند. زیرا حق ندای‌وظیفه خیلی بیشتر از چهارتا شخصیت بی‌خاصیت است! و امریکای پساآخرالزمانی ارواح این پتانسیل را دارد تا شخصیت‌های جذاب‌تری را در خود ببیند.

 

در زمینه‌ی گیم‌پلی و کمپین بخش تک‌نفره‌ مثل همیشه با عنوانی جذاب و بترکان طرف هستیم. نقطه‌ی قوت و عنصر لذت ارواح همان طراحی مراحل عالی,‌ ریتم سرسام‌آور و مبارزات سریع و آرکیدگونه‌اش است که طراحان بازی با مهندسی دقیق آنها جلوه‌ی دیگری از جذابیت و هیجان ناب ندای‌وظیفه را به خورد‌تان می‌دهند. با اینکه هسته‌ی اصلی مراحل تفاوت چندانی با نسخه‌های قبل نداشته است. اما اینفینیتی‌وارد توانسته با تزریق کمی ایده‌های جدید در خلق مراحل و ماموریت‌ها, کاری کند که بازی مثل همیشه در بخش تک‌نفره تجربه‌ی سینمایی‌ و دیوانه‌واری را ارائه دهد و با آدرنالین خون‌تان بازی کند!

به جرات می‌توانم بگویم که طراحی مراحل نسبت به ساخته‌های قبلی استودیو چیزی کم ندارد. سازندگان سعی کرده‌اند هر طور شده شما را از آن مکانیک تکراری “هدف‌گیری و شلیک” دور کرده و بازی‌کننده را با روش‌های مختلف در عمق هیجان نگاه دارند. همانند گذشته داستان شما را به نقاط مختلف جهان می‌برد و البته در ارواح باید اعماق اقیانوس و جو کره‌ی زمین را هم به این مکان‌ها اضافه کنید.

سفر به این محیط‌ها همانا و آغار ریتم کشنده‌ و دفن شدن در طراحی عالی مراحل بازی هم همانا! ریتم بی‌نقص وقوع اتفاقات, تجربه‌ی زیبای شما از بازی کردن ارواح را می‌سازد. هر مرحله با یک شروع بترکان کلید می‌خورد. ممکن است ناگهان خود را در دنیای پساآخرالزمانی لوس‌آنجلس بیابید یا شاهد شکست سد و فرار از سیل خروشان آب باشید یا بر روی آسمان‌خراش‌های کاراکاس قدم بزنید و دشمنان را همانند فرشته‌ی مرگ شکار کنید یا در اعماق دریا یا در فضای بی‌جاذبه به مبارزه بپردازید. برای تک‌تک مراحل یک سناریوی منحصر‌به‌فرد نوشته شده است. و این چیزی است که بازی‌کننده را از بازی‌کردن ارواح خسته نمی‌کند و او را تا پایان بازی سرحال نگاه می‌دارد.

آهنگ چینش زنجیره‌ی رویدادها در ارواح همانند تمامی نسخه‌های قبلی ندای‌وظیفه می‌تواند کلاس درسی باشد برای سازنده‌های عناوین اول شخص تیراندازی. برای مثال اکثر مراحل با مخفی‌کاری شروع می‌شود. اما سازندگان برای اینکه مخفی‌کاری ساده‌ی بازی را جذاب کنند. شما را از آسمان‌خراش‌های کاراکاس آویزان می‌کنند. راه رفتن بر دیواره‌ی ساختمان و هدشات کردن دشمنان چیزی نیست که به این زودی‌ها فراموش کنید. درنهایت این سکانس زیبا به اکشنی کوتاه و در آخر به سکانس کلاسیک فرار در دقیقه‌ی نود تبدیل می‌شود. درگیری در فضا هم از چنین رویه‌ای پیروی می‌کند. مکانیک اولیه بازی ساده است. اما عنصری که سبب جذب بازی‌کننده می‌شود, مبارزه در کنار ایستگاه‌های فضایی و اتمسفری است که طراحان بازی ایجاد کرده‌اند.

موضوع دیگری که خیلی در طراحی مراحل استفاده شده و طراحان گیم‌پلی حساب ویژه‌ای روی آن بازکرده‌اند به “تغییر دید” و “تدوین”های متوالی و زیبای بازی در بطن گیم‌پلی مربوط می‌شود. در نسخه‌های قبل شاهد این بودیم که برای مثال سازندگان برای ثانیه‌هایی کنترل مسلسل هلی‌کوپتری را به دست شما می‌دادند. اینگونه هدف سازندگان برای ایجاد تنوع در گیم‌پلی عملی می‌شد.

از این مکانیک ساده اما کاربردی حسابی در ارواح استفاده شده و سازندگان توانسته‌اند علاوه بر تنوع, بعضی اوقات سرعت ریتم بازی را از این طریق هم افزایش دهند. به عنوان نمونه, در یکی از مراحل می‌توانید کنترل یک دورزن اتوماتیک را هر از گاهی به دست بگیرید. یا در مراحل پایانی, کارگردان بازی چنان زیبا مراحل تانک‌سواری, تیراندازی با مسلسل هلی‌کوپتر, سرباز روی زمین و سرباز معلق در فضا را با فاصله‌های کوتاه تدوین کرده که ریتم از همیشه تندتر شده و نمی‌فهمید چگونه این مراحل را به پایان می‌رسانید. این از همان ایده‌هایی است که در نسخه‌های قبلی معرفی شده و در ارواح می‌توانید نمونه‌ی کامل‌تری از آن لمس کنید.

طراحی نقشه‌های بخش تک‌نفره هم خیلی خوب است و با در نظر گرفتن روند خطی بازی‌های ندای‌وظیفه گله‌ی به آنها وارد نیست. بیشتر نقشه‌ها وسیع هستند و این امکان را به بازی‌کننده می‌دهند که از چندین راه مختلف به هدف نهایی برسند. البته سوء تفاهم نشود. منظورم از چندین راه مختلف به سبک بازی‌هایی همچون “هیلو” نیست!

با تمام این‌ها, یکی از عناصری که اینفینیتی‌وارد نتوانسته در حد تبلیغات‌اش به آن عمل کند, مربوط به “رایلی”, سگ گروه ارواح می‌شود. در اوایل بازی چند باری کنترل رایلی را برای مخفی‌کاری بدست می‌گیرد. اما به سرعت نقش او فراموش می‌شود. به طوری که معلوم نمی‌شود, آیا او فقط جنبه‌ی تبلیغاتی داشته یا سازندگان نخواسته‌اند تا بیشتر از این به او بها دهند. به همین دلیل نمی‌توان رایلی را نوآوری مهم و خاصی در گیم‌پلی بازی دانست. هرچند که نمی‌توان از او به عنوان نکته‌ی منفی هم یاد کرد.

طراحی مراحل ارواح در ریتم, گیرایی و جذابیت چیز زیادی از ساخته‌های قبلی این استودیو کم ندارد اما متاسفانه در حماسی و بزرگ‌بودن از سه‌گانه‌ی جنگاوری نوین کم می‌آورند. این موضوع ممکن است برای کسانی که کمپین قسمت‌های قبلی را شخم زده‌اند و به دنبال ماموریت‌های سینمایی‌تری در ارواح بوده‌اند, ناامیدکننده باشد. بالاخره سازندگان باید به فکر کسانی هم باشند که جنگاوری نوین بازی کرده بودند و حالا در ارواح به دنبال چیزی بیشتر بوده‌اند. به همین دلیل اگر بگویم ارواح قدمی رو به عقب در طراحی بخش تک‌نفره نیست اما حداقل در پیشرفت استانداردهای ندای‌وظیفه درجا می‌زند. و این درجا زدن در زمانی که در حال ورود به نسل بعد هستیم, گناهی ایست نابخشودنی. و  مخصوصا از طرف استودیویی که به عنوان استادان طراحی مرحله و سکانس‌های از پیش کارگردانی شده شناخته می‌شوند, قابل قبول نیست.

بدون‌شک در ارواح با بهترین بخش‌ چندنفره‌ی ندای‌وظیفه بعد از جنگاوری نوین طرف هستیم. همه‌چیز آماده است تا روزها خود را در نقشه‌های گوناگون در حال بازی‌کردن حالت‌های مختلف بازی بیابید. در ارواح تمام حالت‌های (Modes) معروف, محبوب و سنتی بازی‌های تیراندازی مثل همیشه یافت می‌شود. از Free for All گرفته تا تیم‌دت‌مچ و “تلفات تایید شد” (kill Confirmed). اما در کنار این‌ها, اینفینیتی‌وارد چندتایی حالت و سناریوی جدید هم به ارواح اضافه کرده تا ارزش این بخش را همانند گذشته بالا نگاه دارد.

از حالت‌های تازه می‌توان به Infected, Hunted, Grind, Blitz, Cranked و… اشاره کرد. ناگفته نماند هیچکدام از این‌ها تفاوت چندانی با حالت‌های کلاسیک ندارند و بیشتر شبیه نسخه‌ی بهبودیافته‌‌ی آنها هستند. با این حال ایده‌های جالبی در تعدادی از حالت‌های جدید وجود دارد که همه درصدد تمرکز بیشتر بر گیم‌پلی پرسرعت و آرکید نقش خود را به خوبی ایفا می‌کنند.

در این خصوص می‌توان حالت Cranked را نام برد. در این حالت (که تقریبا همان تیم‌دت‌مچ است), شما با کشتن هر نفر 30 ثانیه شمارش مع_____________ دریافت می‌کنید. و باید سعی کنید قبل از به پایان رسیدن این 30 ثانیه, بازی‌کننده‌ی دیگری را از پا دربیاورید. وگرنه بعد از پایان شمارش مع_____________ خودتان کشته می‌شوید. یا در حالت Infected گروهی در قالب بازمانده‌ها و گروهی به شکل زامبی‌هایی که تنها مجهز به چاقو هستند, جای می‌گیرند. هر بازمانده پس از کشته شدن به گروه زامبی‌ها می‌پیوندد. یا در مثالی دیگر با حالت Hunted ‌ رو به رو می‌شویم. در این حالت هر دو گروه در ابتدا فقط به سلاح کمری مجهز هستند. اما هر چند دقیقه یک‌بار جعبه‌ای حاوی سلاح‌های قوی‌تر در نقشه ظاهر می‌شود. بازی‌کننده‌ها مجبورند برای دوام در بازی به طور مرتب خود را در نقشه جا‌به‌جا کنند.

همان‌طور که می‌بینید, بیشتر حالت‌های جدید به گونه‌ای طراحی شده‌اند تا به سرعت, سرگرم‌کنندگی, همکاری و البته هرج و مرج حاکم بر بازی بیافزایند. و اتفاقا در این کار هم موفق بوده‌اند.

در مورد سناریوهای جدید هم می‌توان اشاره‌ی ویژه‌ای به “انقراض” (Extinction) کرد. این سناریو که سعی کرده جای خالی سناریوی زامبی بازی‌های تری‌آرک را بر روی عناوین اینفینیتی‌وارد پر کند, به شدت جذاب و هیجان‌انگیز است. و تمرکز فوق‌العاده‌ای هم بر روی همکاری بازی‌کننده‌ها دارد. در این سناریو بازی‌کننده‌ها می‌توانند از بین 4 کلاس اولیه یکی را انتخاب کنند و به نبرد با چندین گونه از موجودات فضایی که در موج‌های مختلف به بازی‌کننده هجوم می‌آورند, بپردازند. با پیشرفت در بازی می‌توان امتیازهای خود را صرف خرید و ارتقای مهارت‌ها و سلاح‌های جدید کرد. در یک کلام, “انقراض” طراحی شده تا شما را ساعت‌ها به همراه دوستانتان به جان موجودات فضایی بیاندازد!

در بخش گرافیکی و جلوه‌های دیداری با همان سناریوی تکراری هر سال طرف هستیم. در ارواح هم اولویت سازندگان اجرای بازی بر روی آهنگ 60 فریم بر ثانیه بوده است و همین سبب شده تا در مقایسه با رقبایی همچون “میدان‌نبرد 4″ با عنوان تاریخ مصرف گذشته‌ای طرف باشیم. به طور معمول طرفداران قدیمی ندای‌وظیفه اصولا به این مسئله توجه نمی‌کنند. اما مسئله این است که ارواح نسبت به نسخه‌های قبل کمی در این زمینه افت داشته است. این افت به حدی است که کیفیت بد بعضی بافت‌ها, سایه‌های لبه‌دار و طراحی کم جزییات کاراکترها توی ذوق می‌زنند و هیچ‌گونه نمی‌شود آنها را حداقل در اوایل بازی نادیده گرفت.

این در حالی است که طراحان در طراحی محیط‌های گوناگون و هیجان‌انگیز بازی عالی عمل کرده‌اند. طراحی دنیای زیرآب, محیط‌های دستوپیایی لوس آنجلس و کلورادو, پرتوهای سبز شفق‌های قطبی که در آسمان شب یکی دوتا از مراحل به چشم می‌خورند, همه در خلق اتمسفر حاکم بر بازی عالی عمل کرده و کاری می‌کنند که آنقدرها به ضعف‌های بخش تکنیکی توجه نکنید.

هرچند که این ضعف‌های گرافیکی بیشتر در مورد نسخه‌ی کنسول‌های ایکس‌باکس360 و پلی‌استیشن 3 صدق می‌کند و طبق نقدهایی که از بازی منتشر شده, نسخه‌ی کنسول‌های نسل بعد و رایانه‌های شخصی از گرافیک با کیفیت‌تری برخوردار هستند.

 سال پیش استودیوی تری‌آرک با “عملیات سری 2″ نشان دارد که می‌توان تغییراتی را در فرمول ندای‌وظیفه داد و در این کار هم موفق بود. اما اینفینیتی‌وارد راه آنها را حداقل در طراحی بخش تک‌نفره پیش نگرفته است. ارواح با توجه به گذشته‌ی نزدیک این مجموعه داستان ضعیفی دارد و کمپین آن هم با اینکه با مراحل و ریتمی جذاب تزیین شده‌ اما در رسیدن به استانداردهایی که سه‌گانه‌ی جنگاوری نوین بر جا گذاشته‌ است, شکست می‌خورد.

تنها این بخش چندنفره‌ی ارواح است که دچار پیشرفت‌های خوبی شده  و می‌تواند بدون حرف و حدیث نسخه‌های قبل را پشت سر بگذارد. ارواح پتانسیل این را داشته تا تبدیل به چیزی بیشتر از این شود و استانداردهای ندای‌وظیفه را به جلو هل دهد. از آنجایی که ارواح اولین ندای وظیفه‌ی نسل هشتم و آغاز مجموعه‌ی جدیدی است. اما اینفینتی‌وارد از این پتانسیل و موقعیت به عنوان سکوی پرتابی برای ساخت شاهکاری دیگر همچون جنگاوری نوین استفاده نکرده است. هرچند که امسال هم ندای‌وظیفه توانسته با تکیه بر فرمولی که برای سالهاست بنا شده, بازهم هیجان‌انگیز, لذت‌بخش, سینمایی و البته ایندفعه کمی سرگردان باشد. ندای‌وظیفه: ارواح در یک جمله یعنی بازی خیلی خوبی که به استانداردهایش وفادار نمانده و پتانسیل‌هایش را از دست داده است.

جنگ نسل ها

هر ساله تعدادی بازی FPS منتشر می شوند و ما هم به بازی کردن اَن ها می نشینیم و لذت می بریم، اما امسال کمی متفاوت است چرا که کنسول های نسل بعدی وارد عرصه گیم می شوند و از طرفی دیگر امسال عناوین شوتر اول شخص زیادی داریم و دو رقیب همیشگی «میدان نبرد 4» و «ندای وظیفه: ارواح» مثل همیشه رقابت تنگاتنگی دارند. «میدان نبرد» همانند قبل بیشتر تمرکز خود را بر روی بخش چند نفره و مود های مختلف اَن گذاشته است. اما 1 فراست بایت 3 و 2 پیشرفت در بخش تک نفره و روایت داستان از نکات اصلی نسخه جدید این سری بازی می باشد. پارسال MoH:W باعث شرمندگی EA شد و تنها دلیل ضعیف بودن MoH این بود که بازی عجله ای عرضه شد و بیشتر جای کار داشت، امسال D.I.C.E با یک شوتر قوی بازگشته است، اما اَیا «میدان نبرد 4» می تواند در مقابل شوتر های دیگر حرفی برای گفتن داشته باشد یا همچنان مشکلاتی گریبان گیر این عنوان هستند؟

 از اَن جایی که سری «میدان نبرد» مدعی است که از گرافیکی خارق العاده بهره می برد و استودیو سازنده اَن یعنی DICE نیز بر روی قسمت کیفیت فنی بازی مانور داده است انتظار بیشتری از بخش گرافیکی و فنی بازی می رود. یک از تغییرات مثبت نسخه چهارم سری «میدان نبرد 4» طراحی متفاوت و رنگبندی عالی مراحل بخش تک نفره و نقشه های بخش چند نفره می باشد. از نظر گرافیکی و رنگبندی برخی مراحل اَنچنان زیبا به نظر نمی رسند ولی به برعکس یک سری مراحل رنگبندی بهتری دارند. کیفیت بافت ها بر روی کنسول های نسل حاضر فوق العاده به نظر می رسد و واقعا از نظر نورپردازی و کیفیت تکستچر و به خصوص چهره ها که از بهترین های نسل حاضر می باشد بی نقص هستند. اما به همین شکل فیزیک «میدان نبرد 4» بر روی نسل حاضر کمی مشکل دارد و یک سری باگ های جدی لذت را از بازیکن می گیرد. شاید «فراست بایت 3»(موتورگرافیکی) یک انقلاب نباشد اما بهینه «فراست بایت 2» می باشد و از هر نظر پیشرفت به حساب می اَید. موتورگرافیکی جدید (3) باعث می شود بازی واقع گرایانه تر باشد و رزولیشین بالا تر، تکستچر های بهتر و ذرات بهتر به نمایش در اَیند و افکت ها واقعی تر باشند. اَب در بازی بسیار واقع گرایانه جلوه می کند و موج های اَب واقعا فیزیک خوبی دارند قابلیت زنده بودن اَب مدیون تکنولوژی «سیستم شبکه اَبی»(Networked Water System) که در کنار «فراست بایت 3» معرفی شد است که اجازه می دهد بازیکن همزمان تعداد زیادی موج اَب را ببیند. از اَنجایی که نسخه نسل حاضری نقد شده است و انتظارات باید پایین تر از ورژن نسل بعدی باشد، مطابق با سخت افزار کنسول های «پلی استیشن 3» و «ایکس باکس 360» تنها مشکل عمده در بخش فنی به باگ های اذیت کننده بر می گردد که نشان از کم کاری DICE دارد.(البته شاید با پچ هایی که در اَینده منتشر می شود مشکل به کل رفع شود.) از دیگر ویژگی های چهارمین نسخه «میدان نبرد» تخریب پذیری بیشتر است اما تخریب پذیری می توانست بهتر کار شود.

به نورپردازی و افکت های گوناگون توجه کنید! شگفت اَور است!

یکی از مواردی که باعث می شود گرافیک بازی زیبا جلوه کند سایه زنی خارق العاده و انعکاس تصویر اشیاء بر روی اَب یا فلز های براق است. طراحی سلاح ها می توانست بهتر کار شود اما قابل قبول است، اینطور که مشخص است DICE بر روی کیفیت سلاح ها دقت بسیار داشته است. «فراست بایت 3» شروعی بسیار عالی برای نسل بعد خواهد بود، EA Games می تواند استفاده بسیار خوبی از این موتورگرافیکی برای بازی های نسل بعدی خود ببرد، البته تا به این لحظه EA اعلام کرده بود «فراست بایت 3» مختص به «میدان نبرد» نیست بلکه عناوینی همچون Dragon Age III و Mass Efect 4 نیز با ورژن جدید این موتورگرافیکی ساخته خواهد شد، با توجه به این که در «میدان نبرد 4» این موتورگرافیکی امتحان خود را داده است، می توان امید داشت اگر استودیو های سازنده و برنامه نویسان از موتورگرافیکی اَگاهی کافی داشته باشند کیفیت خوبی را شاهد باشیم.

جزئیات صورت شخصیت های مختلف در «میدان نبرد 4» خارق العاده و تحسین برانگیز است.

نسبت به «میدان نبرد 3» نسخه جدید گیمپلی سریع تری دارد اما پایه و بنا گیمپلی تغییر نکرده است همان مود های چند نفره قدیمی و کمپین قدیمی در قالب داستان متفاوت، فرمول قدیمی گیمپلی این سری اَن قدر قوی و محکم بوده و است که نیازی به تغییر زیاد نیست. هر مرحله بخش داستانی «بتلفیلد 4» بیشتر شبیه قسمت چند نفره اَن شده است به نحوی می توان گفت گیمپلی بخش تک نفره از روی قسمت چند نفره بنا شده است و شاید این مورد بر روی زنده بودن و داستان تاثیر بگذار اما برای خود روشی است! در هر صورت قسمت گیمپلی در «میدان نبرد» همیشه مهم بوده است ولی همانند بخش گرافیک بی نقص نیست. هوش مصنوعی برخی اوقات ناامید کننده است به خصوص هوش مصنوعی یاران شما، باگ ها و هوش مصنوعی بعضی اوقات باعث می شوند نتوانید بازی را ادمه دهید برای خود من چندین بار اتفاق افتاد! از طرفی دیگر تیراندازی ها دقیق تر شده است اما بازیکن از نظر مهمات تعداد دفعات کمی به چالش کشیده می شود چرا که در هر قسمت مهمات بیشتر از نیاز نیز وجود دارد. اینبار در بخش داستانی یا چند نفره هر جا که وسیله نقلیه جنگی باشد می توانید اَن را کنترل کنید.(به عنوان مثال قایق و اتومبیل و …) بخشی از گیمپلی را دستور دادن به افراد تشکیل می دهد که در بخش مولتی پلیر نیز وجود داشت اینبار شاهد این مورد در قسمت داستانی بازی نیز هستیم اما متاسفانه یک بخش اضافی است و DICE استفاده کامل را نبرده است، در کل بخش «چند نفره» بیشتر به این قابلیت نیاز دارد تا تک نفره.

سلاح ها از تنوع خوبی برخوردار هستند و بهتر و واقعی تر عمل می کنند. رابطه کاربری نیز پیشرفت داشته است و تغییراتی جزئی را شامل می شود، از نظر درجه سختی DICE خوب کار کرده است اما اگر شما بر روی Hard نیز بازی را انجام دهید باز هم مشکلات هوش مصنوعی جلوه می کنند و بعضی از اَن ها واقعا زننده نیز هستند. همچنین از گیمپلی این عنوان عمرا خسته بشوید(اگر خسته می شوید مشکل از خودتان است!) چرا که می تونم بگویم گیمپلی به شدت سریع است و واقعا بازیکن را درگیر می کند مخصوصا در بخش چند نفره. اگر بخواهیم جدی ترین ایراد های گیمپلی را نام ببریم می توانیم بخش های دستور دادن، هوش مصنوعی و رانندگی را نام برد.

جدا از موسیقی که اینبار واقعا با دقت کار شده است صداگذاری همانند نسخه سوم عالی است، صدای انفجار، تیر اندازی و دویدن شخصیت های بازی بدون نقص کار شده و واقعا به واقعی تر شدن بازی و حس بودن در میدان جنگ کمک می کند. صداگذاری نیز نسبت به نسخه های قبل پیشرفت داشته است و احساسات سربازان و یاران شما به خوبی انتقال می یابد. به جرئت می تواند گفت بخش صداگذاری یکی از بهترین قسمت های «میدان نبرد 4» است.

صدای انفجار ها و تیراندازی اَنقدر بلند است که موسیقی به درستی شنیده نمی شود اما ضرب اَهنگ اَن مطابق گیمپلی است و هیجان را منتقل می کند.صداگذاری بر روی افکت های گوناگون نیز به خوبی انجام شده است و ایرادی به این بخش وارد نیست.

داستان و شخصیت پردازی «میدان نبرد 4» پیشرفت بسیار خوبی داشته است اما همچنان داستان چالش بر انگیزی ندارد، درست است که عمده تمرکز DICE بر روی بخش چند نفره است اما بخش داستانی همچنان به روایت قوی تر نیاز دارد. DICE به فکر داستان بوده است اما به جای این که روایت را قوی تر کند و داستانی چالش بر انگیز تر را در بازی بگنجاند شخصیت پردازی را قوی تر بنا کرده است، اینبار شما حداقل نام یارانتان را می دانید و بیشتر با اَن ها اَشنا می شود، احتمالا DICE منظور طرفداران از داستان را اشتباهی فهمیده است و در هنگام بازی صحنه های احساسی قرار داده است که اَنچنان همانند رقیب خود «ندای وظیفه» موفق نبوده است. یک سری مشکلات در روایت و واقعی بودن داستان دیده می شود به عنوان مثال شما از ارتفاعی زیادی پرتاب می شوید اما نمی میرید یا قابلیت راندن ماشین ها، قایق و تانک به شما داده شده است که بسیار جالب می باشد! اضافه کردن شخصیت زن به «میدان نبرد» نیز به هیچ عنوان احساس نمی شود و اصلا چیزی نیست که بتوان در مورد اَن بحث کرد. در کل می توان گفت مستحکم بودن گیمپلی به ضعیف شدن بخش داستانی انجامیده است.

در کل می توان گفت «میدان نبرد 4» همان فرمول و روش قبلی را در پیش گرفته است با بهبود در بخش چند نفره و ضعف هایی در بخش تک نفره، مشخص است که تمرکز اصلی DICE در سری «میدان نبرد» بخش چند نفره می باشد و سینگل پلیر یک مود اضافی است. چهارمین نسخه «میدان نبرد» گیمپلی بسیار مستحکم تر، بخش چند نفره ای فراتر از همیشه و کیفیت گرافیکی زیبا تر از همیشه دارد.

نکات مثبت:

تکات منفی:

مایکروسافت:طول عمر ۸ ساله برای Xbox360 صحیح و درست بود


پس از هشت سال از عرضه ی Xbox 360،هفته ی پیش کنسول Xbox One منتشر شد.برخی ها در ادعاهای اخیر خود گفته اند که نسل قبل برای Xbox360 بسیار طولانی شده بوده است و آقای Phil Harrison به این ادعا پاسخ داده اند و گفته اند که هشت سال عمر برای Xbox360 صحیح و درست بوده است.

در طول چند روز گذشته آقای Patrick Soderlund از کمپانی EA گفته بودند که نسل قبل بسیار طول کشیده است و کنسول های Ps4 و Xbox One نیز باید در طول پنج الی شش سال با کنسول های جدید جایگزین بشوند.اما آقای Phil Harrison در مصاحبه ی اخیر خود با وبسایت MVC در رابطه با این ادعا گفته اند که:

در واقع هشت سال صحیح و درست بود.Xbox 360 به بزرگ شدن خود ادامه خواهد داد و تا به امروز نیز بیش از ۸۰ میلیون دستگاه به فروش رفته است.اگر ما سه سال گذشته با یک کنسول جدید حاضر می شدیم،به این قیمت و عمل که در حال حاضر داریم نمی رسیدیم و Xbox360 نیز هفت سال برای بزرگ شدن داشت که من فکر می کنم رکوردی برای یک کنسول می باشد.

اینم لینک دانلودش

[You must be registered and logged in to see this link.]

Ubisoft: دو ماه برای گشتن در Los Santos و GTA V تا زمان انتشار Watch Dogs کافی است

از زمانی که GTA V منتشر شده است تقریبا تمامی سازندگان عناوین Open World حرفی به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم در مورد این بازی مطرح کرده اند که از جمله می توان به DLC بازی Saint Row3 به نام "GAT V" اشاره نمود.
حالا یوبی سافت نیز با انتشار یک عکس رسمی (تصویر پایین صفحه) که در آن نوشته شده دو ماه برای گشت و گذار در Los Santos (شهر GTA V) کافی است؛ سعی در حرف زدن در رابطه با رقیب سر سخت و بزرگ خود و تبلیغ Watch Dogs دارد.
اما آیا واقعا دو ماه برای چنین شهری کافی است؟! WD یک بازی کاملا متفاوت با GTA بوده و به بازیکنان قابلیت هک کردن وسایل مختلف را می دهد. با هک کردن می توان قطار ها را متوقف کرد، حساب های بانکی را خالی نمود،سیستم بستن جاده ها را فعال کرد و کار هایی که شما را به خدای وسایل الکترونیکی شیکاگو تبدیل می کنند.
Watch Dogs برای کنسول های این نسل، نسل بعد و PC در تاریخ 19 نوامبر در آمریکا منتشر خواهد شد؛ لازم به ذکر است که تاریخ عرضه نسخه Xbox One در زمان لانچ این کنسول (22 نوامبر) خواهد بود.

Watch Dogs: سیستم مورد نیاز اعلام شد (رسمی)

شرکت Ubisoft سیستم درست مورد نیاز برای اجرای Watch Dogs بر روی PC را منتشر کرد. پس از اعلام مشخصاتی عجیب در هفته ی گذشته،طولی نکشید که توسط این شرکت کذب اعلام شد.
Ubisoft سیستم مورد نیاز رسمی را در Uplay منتشر نمود. از جمله مواردی که می توان در این باره به آنها اشاره کرد، تغییر Ram مورد نیاز برای اجرای بازی است، که در سیستم تکذیب شده، 4GB مورد نیاز بود که در سیستم رسمی به 6 GB تغییر کرد. علاوه بر این، بازی فقط و فقط بر روی ویندوز های 64Bit و البته از Vista Service Pack 2 یا بالاتر پشتیبانی خواهد کرد.
مشخصات دقیق را در زیر مشاهده فرمایید:
حداقل سیستم مورد نیاز:
Supported OS: Windows Vista SP2 64bit, Windows 7 SP1 64bit, Windows 8 64bit
Processor: Intel Core 2 Quad Q8400 @ 2.66Ghz or AMD Phenom II X4 940 @ 3.0Ghz
RAM: 6 GB
Video Card: 1024 VRAM DirectX 11 with Shader Model 5.0 (see supported list)
Sound Card: DirectX 9 compatible Sound Card
This product supports 64-bit operating systems ONLY
 
سیستم پیشنهاد شده:
Processor: Core i7 3770 @ 3.5Ghz or AMD FX-8350 @ 4.0Ghz
RAM: 8 GB
Video Card: 2048 VRAM DirectX 11 with Shader Model 5.0 or higher (see supported list)
Sound Card: Surround Sound 5.1 capable sound card
Supported Video Cards at Time of Release:
nVidia GeForce GTX460 or better, GT500, GT600, GT700 series;
AMD Radeon HD5850 or better, HD6000, HD7000, R7 and R9 series
Intel® Iris™ Pro HD 5200
 
Watch Dogs در تاریخ 22 November برای کنسول های نسل حاضر بعلاوه ی PC عرضه خواهد شد.

صحبت های Sam Lake پیرامون عنوان Alan Wake

Alan Wake در February 2012 برای PC و پیش از آن در سال 2010 برای کنسول Xbox 360 عرضه شد. این عنوان موفقیت بزرگی داشت و توانست بیشتر از 2 میلیون نسخه بفروشد و پس از آن یک Spin off با نام Alan Wake's American Nightmare برای دو کنسول بازی منتشر شد. بنظر می رسد، استدیوی سازنده ی بازی، Remedy در حال بررسی این است که آیا آنها می توانند Alan Wake 2 را نیز بسازند.

در این رابطه، مدیرارشد و نویسنده ی اصلی این عنوان، آقای Sam Lake نظر خود را ارائه داد: " ما عاشق شخصیت Wake هستیم و ما دائما به دنبال فرصت آن هستیم و در رابطه با این که چه کار هایی می توان با شخصیت Wake انجام داد، صحبت می کنیم."

وی افزود: "یقینا من دوست دارم که کار های بیشتری با Wake انجام دهم، اما این کارها نیازمند این است که ما مطمئن باشیم، درست ترین کار انجام شده است.